Postmarksistlerin savunduğu yeni hareketler, talep ve içerik bakımından eski hareketlerden çok farklı olmadığı yönünde eleştirilmektedir. Postmarksizmin radikal demokrasi projesi, kitlelerin yönetime katılımı anlamında yeterli şeyler söylemeyerek daha çok liberal demokrasisinin ötesine geçememiş bir proje olarak değerlendirilmektedir. Postmodern siyasetle özdeşleşen radikal demokrasi, kapitalizm şartlarında atomize edilmiş, parçalanmış olan toplumun parçalanmışlığını daha da pekiştirmekten daha öteye gidememiştir. Postmarksizm, yeni çatışma biçimlerinin emek-sermaye arasında değil devlet ve sivil toplum arasında şekillendiğini iddia etmesine rağmen, devlete ilişkin herhangi bir mücadele anlayışı ya da biçiminden söz etmemektedirler. Bu siyaset anlayışının ufku sivil toplumla sınırlı olduğundan devlet hiçbir şekilde siyasal mücadele alanlarından biri olarak telaffuz edilmemektedir. Bu anlamda, radikal demokrasi, toplumdaki mülkiyet ilişkilerine bağlı ekonomik ve toplumsal sömürü biçimlerini, devletin bu eşitsizliklerin kurulması ve sürdürülmesindeki rolü ve işlevini görmezden gelerek siyasetin amacını bir kimlik kurma ve söylemler mücadelesine indirgemektedir. Ayrıca, Laclau ve Mouffe, yeni toplumsal hareketlerin değişken ve kimi zaman birbirinin karşıtı özneleri aynı politik proje içinde nasıl bir araya getirebilecekleri konusunda bir şey söylememektedir. Postmarksizmin parçalı, tikel ve çoğulcu kimliklere odaklanan anlayışı tüm toplumsal ilişkilerimizi biçimlendiren toplumsal bir sistem olarak kapitalizmin kapsayıcı bütünlüğünü görememektedir. Toplumdaki mülkiyet ilişkilerine bağlı ekonomik ve toplumsal sömürü biçimlerine odaklanarak farklı kimlik mücadelelerini görmezden gelen radikal demokrasidir.