Diğer seçenekler Postmarksizmin temel varsayımlarındandır. C seçeneği ise eski toplumsal hareketlerin özelliklerindendir.

İkinci dönem 1890-1945 arasıdır.

Newman’a (2004) göre, Laclau ve Mouffe Marksizmin başlıca kavramlarını sorgulayarak, radikal siyaseti, özcü ve otoriter olmayan ve demokratik biçimlerde yeniden düşünmeye çalıştılar. Buna göre, Marksizmin bir siyasal proje olarak başarısızlığının nedeni, ekonomiye ağırlık vererek, siyaseti ve kültürü genel olarak ihmal edişi ve siyasal olanın ekonomi karşısında ikincil olduğuna dair ısrarıdır.

Postmarksistlerin savunduğu yeni hareketler, talep ve içerik bakımından eski hareketlerden çok farklı olmadığı yönünde eleştirilmektedir. Postmarksizmin radikal demokrasi projesi, kitlelerin yönetime katılımı anlamında yeterli şeyler söylemeyerek daha çok liberal demokrasisinin ötesine geçememiş bir proje olarak değerlendirilmektedir. Postmodern siyasetle özdeşleşen radikal demokrasi, kapitalizm şartlarında atomize edilmiş, parçalanmış olan toplumun parçalanmışlığını daha da pekiştirmekten daha öteye gidememiştir. Postmarksizm, yeni çatışma biçimlerinin emek-sermaye arasında değil devlet ve sivil toplum arasında şekillendiğini iddia etmesine rağmen, devlete ilişkin herhangi bir mücadele anlayışı ya da biçiminden söz etmemektedirler. Bu siyaset anlayışının ufku sivil toplumla sınırlı olduğundan devlet hiçbir şekilde siyasal mücadele alanlarından biri olarak telaffuz edilmemektedir. Bu anlamda, radikal demokrasi, toplumdaki mülkiyet ilişkilerine bağlı ekonomik ve toplumsal sömürü biçimlerini, devletin bu eşitsizliklerin kurulması ve sürdürülmesindeki rolü ve işlevini görmezden gelerek siyasetin amacını bir kimlik kurma ve söylemler mücadelesine indirgemektedir. Ayrıca, Laclau ve Mouffe, yeni toplumsal hareketlerin değişken ve kimi zaman birbirinin karşıtı özneleri aynı politik proje içinde nasıl bir araya getirebilecekleri konusunda bir şey söylememektedir. Postmarksizmin parçalı, tikel ve çoğulcu kimliklere odaklanan anlayışı tüm toplumsal ilişkilerimizi biçimlendiren toplumsal bir sistem olarak kapitalizmin kapsayıcı bütünlüğünü görememektedir. Toplumdaki mülkiyet ilişkilerine bağlı ekonomik ve toplumsal sömürü biçimlerine odaklanarak farklı kimlik mücadelelerini görmezden gelen radikal demokrasidir.

Sermayenin büyüklüğüne göre bir ayrım yapmak mümkündür. Sektörel farklılık da bu ayrımı yapmak için kullanılabilir. Fakat sermaye kullanımı böyle bir amaç için kullanılamaz.

Türkiye’de 2004 yılı verilerine göre %20‘lik dilimlerin en üstte yer alan nüfus grubu milli gelirin yüzde 46.2’sini almaktadır.

Yeni toplumsal hareket kuramcılarına göre, söz konusu olan işçi sınıfının siyasal bir yenilgi almış olması değildir. Aksine, emperyalist küreselleşme veya emperyalist küreselleşmenin üzerinde yükseldiği koşullar; maddi olmayan emeğin yaygınlaşıp merkezî bir önem kazanması işçi sınıfını önemsizleştirmiştir. Sorun, siyasal değil yapısaldır. Farklı tipte ücretli çalışanlar ortaya çıkmıştır. Sömürü artık salt artı değer üretimi ile sınırlandırılamaz. Hizmet sektörü sanayi üretiminin önüne geçmiştir. Ortaya bir yeni orta sınıf çıkmıştır. Marx, yalnızca, eski sistemlerden devralınan (köylülük ) ara sınıfları tanımlamış, bu “yeni orta sınıfı” öngörememiştir. Dolayısıyla Marksist teorinin yeni toplumsal hareketler ya da yeni dönemin ihtiyaçları karşısında yetersiz kaldığı varsayılmaktadır.

Yukarıdaki verilen özellikler Asgari Geçim Devletinin temel özellikleridir.

Sosyal haklar, ulusal düzeyde zorunlu eğitim, sağlık ve sosyal hizmetlerin herkese eşit olarak ulaştırılması yanında, toplumda geçerli olan standartlara uygun medeni ve kaliteli bir yaşam hakkının sosyal bir miras olarak gelecek kuşaklara aktarılmasını içermektedir.

Postmarksizm Laclau ve Mouffe’un öncülüğünde, Post-modernizm ve Postyapısalcılık gibi çağdaş kuramlardan etkilenerek, Marksizm’in sınıf ve ekonomiyi temel alan indirgemeci ve özcü yanlarını reddeden, Marksizm’i liberal demokrasi ile uzlaştırmaya çalışan kuramsal bir yaklaşımdır.

Toplumsal hareketler 19. yüzyıl sonlarındaki işçi hareketi ile başlar. 1960’lı yıllarda bireysel ve toplumsal olarak eşit haklara ulaşmak için yapılan çatışmalar görülmektedir. 1960’lardaki toplumsal hareketler, siyasal iktidarı hedefleyen, ekonomik çıkar yörüngeli sınıfsal yapısı olan hareketlerdir (işçi hareketi gibi). Bu hareketler eski toplumsal hareketler olarak adlandırılmışlardır.

Eski toplumsal hareketler temelde eşitlik idealine odaklanmış hareketlerdi.

Çünkü hakların resmî olarak verilmesi, zorunlu olarak pratikte   uygulamadaki eksiklikleri gidermemektedir.

Liberal-demokratik formel eşitlik anlayışını tatmin edici bulmayan radikal demokrasi projesi savunucuları Laclau ve Mouffe’nin düşüncelerine B seçeneğinde; Fuentes ve Frank’ın düşüncelerine C seçeneğinde; Norman Geras’ın düşüncelerine D seçeneğinde; Terry Eagleton’un düşüncelerine ise, E seçeneğinde yer verilmiştir.

Marx için sınıf temelli toplumsal tabakalaşmanın odağında sömürü ilişkisi yer alır. Bu ilişkinin bir yanında üretim fazlasını üretenler ki sömürülen sınıfı teşkil ederler, diğer yanda da üretilen artığa el koyanlar yer alır ki bunlar da sömürücü sınıfı teşkil ederler. Ara sınıflar ise bu iki temel sınıfın alt katmanları şeklinde tanımlanır.