Postmarksizmin temel iddiası, günümüzde artık işçi sınıfını temel alan sınıf politikalarının sonuna gelindiği ve bunun yerini söylem yoluyla bir araya getirilmiş çeşitli toplumsal öznelerin demokratik mücadelelerinin aldığıdır. Günümüz kapitalist-sonrası toplumsal düzende sermaye ve emek arasındaki çelişki ve sömürü ilişkilerinin yerini devlet ve sivil toplum arasındaki tabiiyet ilişkileri ve çelişkiler almıştır. Çatışma devlet ve sivil toplum arasında olduğu için artık günümüzde sınıf kavramı yerini vatandaş, azınlıklar, faklı kimlikler, özne konumları, “öteki”ler ve bireylere bırakmıştır. Artık bir kimsenin sosyo-ekonomik açıdan işgal ettiği yer ile siyasi-ideolojik çıkarları arasında herhangi zorunlu ilişki yoktur. Bu anlamda, ideoloji ve politika kategorileri, ekonomi ve sınıfsal ilişkilerden ayrı ve bağımsız toplumsal kategorilerdir. İdeolojik ve politik çıkarlar ancak söylem yoluyla kurulabilir. Yeni toplumsal hareketler radikal demokratik siyasetin yeni özneleri durumuna gelmiştir ve bu hareketler toplumsal bir devrim hedefine sahip değildir; bunun için işçi sınıfının devrimci bir rolü olduğu fikri terk edilmelidir.