Bauman’a göre, içinde yaşadığımız toplumsal yapıda katı modernlikten daha esnek ve değişken bir moderniteye geçilmiştir. Bu yeni modernitede birey daha özgürdür. Toplum, üreticiler ağırlıklı bir toplumdan tüketici ağırlıklı bir topluma evrilmiştir. Bireylerin yaşamları da tüketim toplumu içinde parçalı, esnek bir hâl almaktadır. Bireylerin hızla değişen süreçlere uyum yeteneği onların yaşamdaki başarısını belirlenmektedir. Birey yeni koşullara uygun olarak sürekli değişen stratejiler yapabilmeli, belirsizlikler içinde sürekli kayıplarını ve kazançlarını hesap ederek yaşamalıdır. Birey yaşamının yegâne sorumlusu olmuştur. Bireyin refahında ve başarısında toplumun sorumluluğu son derece azalmış, birey ise tüm yaşamının sorumluluğunu üstlenmiştir.

Türkiye’deki sermaye sahibi ve bileşenlerini ayırmak için kullanılan kriterler yukarıdakilerden Fonksiyon ve pazardır.

Sanayileşmeyi kısaca doğadan elde edilen hammaddeler üzerinde işlem yapacak emek ile makinelerin bir araya gelerek insanların ihtiyacı olan yeni ürünlerin üretilmesi olarak tanımlayabiliriz.

Modern yurttaşlık kurumu; medeni, siyasi ve sosyal hakların bir bileşkesidir; ancak bu bileşke, kendi içinde gerilimlidir. Gerilim, yurttaşlık kurumunun siyasal ve sosyal haklar boyutu ile medeni haklar boyutu arasındadır. Bu tanımı yapan kişi T.H. Marshall’dır.

Türkiye’deki Sermaye sınışarı ve bileşenleri;
Sermaye Büyüklüğüne göre; i) Büyük sermaye (holding) ii) Küçük sermaye iii)Orta ve mikro sermayeler
Pazara Göre; i) Uluslararası sermayeler ii) Ulusal sermayeler iii)Yerel sermayeler
Sektörel Farklılık; i) Sermaye yoğun sermaye grupları ii) Emek yoğun sermaye grupları
Birikim Sürecine; Girişine Göre i) Erken birikimciler, ii) Geç birikimciler
Fonksiyonlarına Göre; i) Üretken sermaye ii) Para sermaye (banka/borsa/sigorta) iii)Ticari

Türkiye’de sınıf ve eşitsizlik analizlerinin zorluklarından biri de Geç-ulus devlet ideolojisinin oluşmasıdır.

Barbar toplumlar, geleneksel toplumlar, üçüncü dünya, geri bırakılmış toplumlar, sömürge toplumlar, azgelişmiş toplumlar, gelişmekte olan toplumlar geç kapitalleşen toplumlardır.

O. Lewis, En alta düşen yoksulun    yoksulluktan kendi başına çıkamayacağını, ancak yoksulluğun daha da nesiller boyu kronikleşerek devam edeceğini vurgular.

Sanayileşmeyi kısaca doğadan elde edilen hammaddeler üzerinde işlem yapacak emek ile makinelerin bir araya gelerek insanların ihtiyacı olan yeni ürünlerin üretilmesi olarak tanımlayabiliriz.

Vatandaşlık; Bir siyasal ve coğrafi topluluğa bir üyelik biçimidir.

Ücretli işçi sınıfı ve bileşenleri:
-Tarım, hizmet, sanayi işçileri
-Nitelikli, yarı nitelikli ve niteliksiz işçiler
-Kayıtlı işçiler ve kayıtsız işçiler
-Kamu ve özel sektörede çalışanlar
-Kadın ve erkek işçiler
-Kürt, göçmen işçiler ve beyaz Türk işçiler

Eski toplumsal hareketler temelde eşitlik idealin odaklanmış hareketlerdi. Bu hareketlerde ekonomik anlamda idealler ve kolektif bireylerin varlığı söz konusudur. Bugün ise yeni toplumsal hareketlerin aktörleri kendi özgünlüklerini vurgulayarak kamusal alanda varlık göstermektedirler. C. Taylor’a göre bu yeni toplumsal hareketler eşitlik idealinden ziyade farklılık anlayışına dayanır. Bu farklılık anlayışı, birey ya da grubun özgün kimliğinin ve diğerlerinden farklılığının tanımlanmasıdır.

Postmarksizmin temel iddiası, günümüzde artık işçi sınıfını temel alan sınıf politikalarının sonuna gelindiği ve bunun yerini söylem yoluyla bir araya getirilmiş çeşitli toplumsal öznelerin demokratik mücadelelerinin aldığıdır. Günümüz kapitalist-sonrası toplumsal düzende sermaye ve emek arasındaki çelişki ve sömürü ilişkilerinin yerini devlet ve sivil toplum arasındaki tabiiyet ilişkileri ve çelişkiler almıştır. Çatışma devlet ve sivil toplum arasında olduğu için artık günümüzde sınıf kavramı yerini vatandaş, azınlıklar, faklı kimlikler, özne konumları, “öteki”ler ve bireylere bırakmıştır. Artık bir kimsenin sosyo-ekonomik açıdan işgal ettiği yer ile siyasi-ideolojik çıkarları arasında herhangi zorunlu ilişki yoktur. Bu anlamda, ideoloji ve politika kategorileri, ekonomi ve sınıfsal ilişkilerden ayrı ve bağımsız toplumsal kategorilerdir. İdeolojik ve politik çıkarlar ancak söylem yoluyla kurulabilir. Yeni toplumsal hareketler radikal demokratik siyasetin yeni özneleri durumuna gelmiştir ve bu hareketler toplumsal bir devrim hedefine sahip değildir; bunun için işçi sınıfının devrimci bir rolü olduğu fikri terk edilmelidir.

Refah devletine karşı çıkanlar, öncelikle yoksullukla mücadele için ağırlık verilen sosyal güvenlik harcamalarının yarattığı baskıların giderek devletin mali krizine yol açtığını ve bu yüzden refah devleti yaklaşımının terk edilmesi sonucunun doğduğunu iddia etmişlerdir. Bu iddialara göre bireyin refah düzeyini tanımlayan standartların giderek yükseliyor olması, refah devleti üzerinde de ağırlaşan bir yük yaratmış ve giderek daha maliyetli hâle gelen devlet müdahalelerinin azaltılması çabalarına gidilmek zorunda kalınmıştır. Ayrıca refah devleti politikaları bu tür sosyal güvenlik politikalarının yardıma bağımlılık ya da giderek bir yoksulluk kültürü yaratma riskine sahip olması nedeni ile de eleştirilmiştir. Refah devletinde yoksulların çok çabuk zenginleşmesi gerçekleşmemiştir.

Metropol ülkeler ve uydu ülkeler arasında eşitsizlik vardır. Bu eşitsizlik I ve II numaralı seçeneklere sebep olur.