Reklam, temelde bir mal veya hizmetin satın alınması, kiralanması ya da sürümünün arttırılması amacını gütmektedir. Reklam sayesinde çeşitli mal veya hizmetler tüketicilere tanıtılmakta, bu sayede satışların ve sunumların arttırılması hedeflenmektedir. Üretici ya da hizmet sunan reklam sayesinde mal veya hizmetlerini tüketiciye tanıtmakta, bu mal veya hizmetlerin tüketiciler tarafından satın alınmasını ve edinilmesini sağlamaktadır. Bu özelliği ele alındığında, reklam satın alınacak mal veya hizmeti öne çıkarmakta, tüketici tarafından satın alma veya edinme fikrinin doğmasına neden olmakta ve nihayetinde mal veya hizmetin tüketiciye geçmesine sebep olmaktadır.
Ticari reklam vasıtasıyla reklam veren ile reklamda yer alan mal veya hizmetle ilgilenen tüketici arasında hukuki bir işlem doğmakta, bir sözleşme hayata geçmektedir. Hukukumuzda sözleşmeler her iki tarafın birbirlerine karşılıklı uygun irade açıklamaları ile kurulmaktadır. Karşılıklı açıklanan bu irade beyanlarından önce ifade edilene “öneri”, sonra açıklanana ise “kabul” adı verilmektedir. Reklam veren, iradesini önce açıkladığından dolayı, yapmış olduğu beyanın “öneri” niteliği taşıdığı düşünülebilir. Ancak öneri niteliği taşıması için yapılması hedeflenen sözleşmenin esaslı unsurlarını taşıması zorunludur. Burada açıklanan irade beyanının, sözleşmenin esaslı unsurlarını içermemesi durumunda “öneriye davet” olarak nitelendirilmesi gerekir. Reklamın her iki taraf arasında akdedilen sözleşmeden kaynaklanan bir hukuki niteliğinin bulunduğu, öneri ya da öneriye davetin söz konusu olduğu ifade edilmektedir. Reklam özü itibariyle karşı taraf olarak adlandırabileceğimiz tüketiciyi sözleşmeyi yapmaya davet etmek amacını taşıdığı için hukuki anlamda öneri ya da öneriye davet olarak nitelendirilebilir.