İbadet hürriyetine gelince, bu da kişinin inandığı dinin gerektirdiği bütün ibadetleri, âyin ve törenleri serbestçe yapabilmesi ve başkaları üzerinde
cebir ve şiddet kullanmamak şartıyla inancına göre
yaşayabilmesini ifade eder. Anayasa, kural olarak
ibadet hürriyetini kabul etmekle birlikte, buna
bazı sınırlar getirmiştir. Bu hususu düzenleyen
Anayasa’nın 24’üncü maddesinin birinci fıkrasına
göre, “14’üncü madde hükümlerine aykırı olmamak şartıyla ibadet, dinî ayin ve törenler serbesttir.”
Anayasa’nın ibadet hürriyetini 14’üncü maddedeki
hükümlerle sınırlaması belirsizliklere yol açabileceğinden yerinde bir düzenleme değildir.
İnanç hürriyeti mutlak anlamda sınırsız olmakla
birlikte, ibadet hürriyetine bazı sınırlar getirilebilmektedir. Kural olarak başkalarına zarar vermeyen dinî ibadet ve uygulamalar serbesttir. Başkalarına
zarar veren ibadetler ise sınırlanabilir. İbadet hürriyetinin sınırlarıyla ilgili olarak konuyu bazı örneklerle somutlaştırmak mümkündür: Örneğin, “Tanrılarını hoşnut etmek için her yıl bir genç kızın kurban edilmesini” öngören bir dine mensup olan
insanların bu uygulamalarının yasaklanması, devletin dine müdahalesi sayılmaz. Çünkü insan kurban etmek, en temel insan hakkı olan yaşam hakkını
ortadan kaldırmaktadır.