Göçerevli terimiyle ifade edilen barınak biçimi olan çadır -ki gerçekte söz konusu olan göçen sadece evler değil, zamanı geldiğinde topyekûn bir şehrin göçmesidir-etrafında dünyayı algılayışın biçimi de değişir. Bu yeni dünya ve kâinat imajına göre, Türkler birçok başka halklar gibi gök kubbeyi bir çadır (yurt) gibi tasarlar. Evreni bu algılayış biçimi, kendi içinde sistematik bir anlayışa ve yorumlayışa sahiptir. Buna göre, “Samanyolu çadırın dikiş yeri, yıldızlar da ışık gelsin diye açılmış deliklerdir”. Saha (Yakut) Türklerine göre yıldızlar “dünyanın pencereleri”dir. Göğün çeşitli katlarının (genellikle 9, fakat kimi yerlerde 12, 5, 7 kat) havalandırılması için açılmış deliklerdir. Zaman zaman tanrılar, çadırın bir yerini açıp içine bakarlar; göktaşları, akan yıldızlar (meteorlar) bunun belirtisidir. Sonuçta, söz konusu olan dünya imajında yer alan çadır şeklindeki gök kubbe anlayışının Türk mitolojisindeki yeridir.