Mitleri, hayvan masallarını, halk fıkralarını tarihin canlı şahitleri olarak görmüşler ve bunların incelenmeden tarihin bilinemeyeceğini belirtmişlerdir.

Mitler, şâirane ilhamın kaynağı, felsefî düşüncenin ve kültürel tarihin kayıtları olarak kabul etmişlerdir.

Mitleri, hurafe diyerek reddetmişlerdir.

Mitleri insanlar arasında evrensel bir fenomen olarak görmüşlerdir.

Mitleri, dil ve şiir ilkel toplumlarının dünya görüşünü, geleneklerini ve dinini aksettiren aynalar olarak görmüşlerdir.