Türk mitolojisinde “yer” ve “yeryüzü” yaratan, hayat veren ve koruyan bir mitolojik varlık olarak karşımıza çıkar. “Ulu Ana”, “Kan Nine” gibi adlandırmalar, bugün “Toprak Ana” dediğimiz toprak iyesinin eski adlarıdır. En eski Türkçe kaynaklarda da “ıduk yir sub” şeklinde karşımıza çıkan kutsal yer ve su, Yer Ana inancıyla ilişkilidir. Yer ulu ve ilk başlangıçtır. Bu nedenle Umay tanrıça, yer veya toprağı temsil eden bir
yaratıcıdır. Altay destanlarında mitolojik “Yer Ana” kahramanlara yardım eder. Saha Türklerinin efsanelerinde de, yer ve toprağın sahibi sayılan “Yer Ana” ruhu yer alır. Bazı Türk boylarında ise, rüzgar, yel, kasırga, çiğ ve kırağı gibi doğal olgular çeşitli ruhların işi olarak kabul edilir. Azerbaycan Türkleri bütün fırtına, rüzgar ve yelleri yöneten “Yel Baba” adlı mitolojik bir varlığa inanırlar. Yel iyesi ve Yel Baba inancı, Macar mitolojisinde ise, karşımıza “Sel Ane” adıyla çıkar. Suyla ise, gökyüzünde yaşayan güneş ve ayın bir parçası olarak kabul edilen mitolojik bir figürdür. İnanışa göre, at gözlü olan Suyla çok iyi gören bir ruhtur ve insanın yeryüzündeki koruyucusudur. Buna göre, Sel Ane ve Suyla, Toprak Ana’nın eski mitolojik adları ile ilişkilendirilemez.