Türk kültüründe ateş, arındırıcı ve kötü ruhları kovucu bir unsurdur. Bu bağlamda, ateş insanlara yardım eden üstün bir ruh olarak düşünülüp dua edilir, kurban kesilir; yoksa ateş bir tanrı olarak kabul edilmez. Ateş kültünün en güzel yansıdığı yer, aile ocağının kutsanmasıdır. Utkuuçı ise, gökte yaşar ve Ülgen tanrının en yakın elçisidir. Ülgen’e ulaşmak isteyen kamları beşinci katta Altınkazık (Kutup Yıldızı) bölgesine inerek karşılar. Türk mitolojisinde yer alan taşların ise, kutsal veya içinde olağanüstü güç bulunduğuna inanılır ve büyü, dilek, adak, yemin, ilaç, şifa, uğur, çocuk doğurmak, yağmur ve kar yağdırmak amacıyla kutsanıp kullanılır. Altay Türkleri arasında anılan Ak Ene (Ak Ana) adlı dişi tanrıça da, Ülgen tanrıya yaratma ilhamını veren olağanüstü bir güç olarak görülür. Al ruhu ise, tarih öncesi zamanların ateş kültüyle ilgilidir. Türk dünyasının her yerinde “al, al karısı, albastı, albas, albıs, almıs” gibi adlarla tanınan kötü bir ruhtur. İnanışa göre bu kötü ruh, lohusalara musallat olur, onu ve bebeğini öldürür, ciğerini suda yıkayıp yer. Bu verilere göre, Al Karısı yeryüzündeki kötü ruhlardan biri olduğu için,