Divan edebiyatında, 1603 yılında klasik devir sona ermiş, onun yerine “Sebk-i Hindî” diye isimlendirilen yeni bir akım başlamıştır. Şiir, bir önceki yüzyılın sağlam temelleri üzerinde gelişmiştir. Türk edebiyatı, bu dönemde gazel ve kasîde alanında altın çağını yaşar. Bu yüzyılın temsilcileri olarak kaside ustası Nef‘î’yi, hikemiyât şairi Nâbî’yi, samîmî edâlı Şeyhülislâm Yahya ve Sebk-i Hindî akımının ilk temsilcileri olan Nâilî  ile Neşâtî bu yüzyılın usta şairleridir. Bunlardan ayrı Bahâî, Fehîm-i Kadîm, Sâbit ve Nâdirî de ilk akla gelen diğer şairlerdir.