Fetihname-i Sultan Mehmed Kıvami tarafından yazılmıştır . 

Esmâü’l-hüsna ifadesi, Kur’ân-ı Kerîm’de dört ayrı surede yer alan birer ayette geçmektedir. Bunlar; Araf, Haşr, Taha, İsra sureleridir. 

Tevhîdlerde, öncelikle, Allah’ın zâtî (selbî) ve sübûtî sıfatları yer almaktadır. 

Türk Edebiyatı metinlerinin başlıca kaynakları divan, mesnevi, mecmua, cönk ve münteha^ba^t (seçki, antoloji), münşea^t gibi eserlerdir. 

 ElKamusu’l-muhit Firuzabadi’ye aittir.

 Ahsen İktibas:İktibas edilen âyet veya hadis arasındaki uygunluğun hoş bir tesir bırakması, muhatapta heyecan uyandırması ve anlamı güçlendirmesinin yanında öğüt özelliği de taşımasıdır. 

 Nur Harmanı Necip Fazıl tarafından yazılmıştır. 

Tevhîdlerde, öncelikle, Allah’ın zâtî (selbî) ve sübûtî sıfatları yer almaktadır

Türk şiirinin en önemli yazılı kaynaklarının başında Divan denilen şiir kitapları gelmektedir. Bir divan, “bir şairin hayatı boyunca yazdığı şiirleri toplayan kitab” şeklinde tarif edilebilir. 

Menâkıb, kelime olarak öğülecek iş, hareket ve meziyet anlamına gelir. Terim olarak, din büyüklerinin manevî hallerini ve durumlarını anlatan rivayetleri ifade eder. 

Mahmûdü’s-siyer Eyüp Sabri Paşa tarafından yazılmıştır. 

Esmâ-ı hüsnâ “Allah’ın Güzel İsimleri” anlamıyla edebiyatımızda bir tür olarak kabul edilmiştir. 

 En tanınmış hilye örneği Hilyetü’l-envâr’dır.

Yeni edebiyat, klasik edebiyatın aksine, daha çok nesre dayanan, tiyatro, hikâye, makale, fıkra gibi yeni edebî türlerle birlikte, dindışı temalara öncelik veren bir sanat anlayışını ifade eder. Bu edebiyat, eskiye ait unsurların bir kısmını tasfiye eden, yaşatmak zorunda olduğu unsurları ise yaşanan sosyal ve kültürel değişmenin gerektirdiği dil, tema ve form yapısı ile kaynaştıran bir edebiyattır.

 Adet ve geleneğe göre mensur eserlerde müellifin takip etmesi gereken sıra “Besmele, hamdele, salvele, amma ba’dü” şeklindedir.

Şemseddin Ahmed Sivâsi ‘nin Mir’âtü’l-ahlâk isimli eseri ahlâk ile ilgili kavramları ve öğütler içerdiği için Ahlâk ve Nasîhate Dair Eserler sınıfına girmektedir. 

Divan edebiyatında, 1603 yılında klasik devir sona ermiş, onun yerine “Sebk-i Hindî” diye isimlendirilen yeni bir akım başlamıştır. Şiir, bir önceki yüzyılın sağlam temelleri üzerinde gelişmiştir. Türk edebiyatı, bu dönemde gazel ve kasîde alanında altın çağını yaşar. Bu yüzyılın temsilcileri olarak kaside ustası Nef‘î’yi, hikemiyât şairi Nâbî’yi, samîmî edâlı Şeyhülislâm Yahya ve Sebk-i Hindî akımının ilk temsilcileri olan Nâilî  ile Neşâtî bu yüzyılın usta şairleridir. Bunlardan ayrı Bahâî, Fehîm-i Kadîm, Sâbit ve Nâdirî de ilk akla gelen diğer şairlerdir. 

 Malakat Hacı Bektaş-ı Veli tarafından yazılmıştır.

İlk sufi adıyla anılan kişi Kufeli Ebu Haşim’dir. 

 Kısas-ı Enbiya ve Tevarih-i Hulefa Ahmed Cevdet Paşa tarafından yazılmıştır.