İstanbul’un ünlü meyhaneleri gedikli meyhanelere  “Selatin meyhane” de denirdi. Sultan Abdülaziz döneminden (1861-1876) sonra ruhsatnamede sultanın tuğrası olduğundan selatin meyhane sıfatı verilir. Gedik daha basit bir anlatımla sanat ve ticaretle uğraşabilme yetkisidir. Gedikli meyhaneler de resmî olarak izin verilmiş, çalışma ruhsatı olan meyhanelerdi. Meyhanelerden toplanan vergiler devletin vergi gelirleri arasında önemli bir yer tutardı. Gedik sistemi İstanbul’un fethinden II. Meşrutiyet’in ilanına kadar uygulanmıştır. Gedik sayısı sabit olduğundan, açıkta bir gedik yoksa meyhane açmak mümkün değildi. Gedikli meyhanelerin mülkiyeti babadan oğula geçerdi. B seçeneğinde bahsedilen , güvendikleri kişilere hizmet veren, gece içki satan meyhaneler koltuk meyhaneleridir. Bunlar  ruhsatı olmayan kaçak meyhanelerdi. Meyhaneden başka iş için alınmış gedikle dükkânı açar, gizli çalışır, gece kepenk indirip içki satarlardı.