Şehabettin Süleyman bir yazısında, tiyatronun bizde neden gelişmediğini şu satırlarla açıklar: “(...) Bu bizde hayat-ı içtimaiyenin [toplumsal yaşamın) mefkudiyyetinden [yokluğundan] ileri geliyor. Osmanlı diyarında müşterek tahassüsat [duygulanmalar] ile müşterek ezvâk [tavır] ile, müşterek bir kalb ile aynı şey karşısında aynı zaman dahilinde çırpınma hassası pek azdır. (...)”