Demokrat Parti’lilerin siyasal haklarını tekrar elde etmesi, parti içinde belli bir kesimin siyaset sahnesinden silinmesi anlamına gelmektedir. Demirel’in kendisi bile böyle bir olumsuz sonuçla karşı karşıya kalabilecektir. Ayrıca Demirel, anayasayı değiştirecek vekil sayısına sahip olmadığını halka anlatarak daha fazla oy alması da mümkün olacaktı. 1969 seçimlerine giden süreçte, bu durum bir siyasal malzeme olarak kullanılmış ve karşılığı da belli bir oranda alınmıştır. Bu sebeplerle Adalet Partisi’nin hükûmet kanadı af sorununun hemen çözülmesini istememiştir. Adalet Partisi bu süreçte Cumhuriyet Halk Partisi’nin önergeye destek olmayacağını düşünerek hareket etmiştir. Fakat beklenenin tersi olmuş, Cumhuriyet Halk Partisi önergeye destek vermiş ve anayasa değişikliği meclisten geçmiştir. Cumhuriyet Senatosunun anayasa değişikliğini onaylaması gereken bir aylık süre içinde meclis tatile girmiş ve konu soğumaya bırakılarak en uygun çözüm yolu bulunmuştur. Bu arada genel seçimler yapılmış ve eski Demokrat Parti’liler seçimlere katılamamıştır.