Türkiye siyaseti, 2000’li yıllara siyasi ve ekonomik krizlerin ağır şekilde yaşandığı bir konjonktürde girdi. 1990’ların güvenlikçi siyaseti ve terör olayları, devlet içerisindeki bozulmuşluğun ve kirli düzenin deşifre olmasını sağlayan Susurluk Olayı gibi gelişmeler, bazı siyasetçilerle ilgili yolsuzluk iddiaları sadece hükümetleri değil siyasi ve idari sistemin meşruiyetinin sorgulanmasını beraberinde getirdi. Diğer taraftan, 1990’larda siyasal alanın daraltılması ve kırılganlaştırılması neticesinde siyaset kurumu gittikçe zayıflamış ve böylece siyasette yaşanan boşluğu vesayetçi yapılar kolayca doldurmuştur. 28 Şubat müdahalesi güçsüz ve parçalanmış siyasal yapıları daha da kırılganlaştırmış; sonuçta da artan rüşvet, yolsuzluk, siyasal baskı, politik dışlanmışlık ve ekonomik kriz, toplumu yeni siyasal arayışlara ve beklentilere yöneltmiştir. Koalisyon hükümetlerinin yönetimde farklı perspektiflere sahip olması, istikrarı sağlayacak bir düzenin oluşturulmasını mümkün kılmadı. Tüm bu hususlara 2001’de Cumhuriyet tarihinin en büyük ekonomik krizinin yaşanması da eklenince, 14 Ağustos 2001’de kurulan AK Partinin iktidara gelmesi kaçınılmaz olmuştur.