Sanat Tarihçileri, 200–600 yılları arası dönemi genellikle “Geç Antik Çağ” ya da “Erken Hristiyanlık Dönemi” olarak adlandırırlar. Bunun nedeni, Roma İmparatorluğu içinde oluşan ayrım sonrası imparatorluğun doğu bölümündeki sanatın tek tanrılı bir din olan Hristiyan dini ile yeniden yorumlanması ve giderek biçim değiştirip bir “Geçiş Dönemi” yaratmasıdır.