Sosyal bilimler ve ilgili alanlardaki yapısal yaklaşımların temelleri çok eskilere dayanır. Platon ve Aristoteles’in yaklaşımlarında görülen organizma felsefesi günümüze değin etkisini göstermiştir. Bu felsefenin bazen statik (durağan) yönleri bazen de kurucu unsurlar olarak dinamik yönleri ön plana çıkmıştır. Yapılara mekanik açıdan bakmak aynı şekilde eski bir yaklaşımdır. Kepler, Galileo ve Newton gibi doğa felsefecilerinin tüm fikir hayatını etkilemeleri sonucunda bu yaklaşım, 16. ve 17. yüzyılda yeniden güncellik kazanmıştır. Fiziksel dünyada yasalar, sistemler ve yapılar arayan bu bilim adamları astronomi, fizik ve mekanikte ortaya koydukları sistem ve yapılarla, insan ve toplumla ilgilenen düşünürleri de etkisi altında bırakmıştır. Toplumu kocaman bir makine olarak görmek, bu makineyi denge, hareket, tepki ve parçaların bütünle ilişkileri açısından incelemek birçok kimse için cazip gelmiştir. On sekizinci yüzyılda “sosyal fizik” ve “sosyal mekanik” adı verilen alanların türemesi bu gözlemi doğrulamaktadır. Biyoloji ve organizma modeli gibi mekanik ve makine modeli de hem statik hem de dinamik yorumlara açıktı. 19. ve 20. yüzyıl sosyal bilimlerinde yapı kavramı birçok önemli ama değişik bakış açısından ele alınmıştır. Hepsinin kökeninde, gerçeğin biyolojik, matematiksel ve mekanik modelleri yatmaktadır. Yapısalcılığın, sosyolojik anlamdaki en basit ve doğru tanımına göre “ilişki, taraflardan daha önemlidir.” Sosyolojik yapısalcılık Fransa’da Auguste Comte ve Almanya’da Karl Marx’ın çalışmalarıyla ortaya çıkmıştır