Viyana Çevresini oluşturan düşünürlerin ortak tutumlarından birini, şu şekilde ifade etmek mümkündür: Gerçek bilgi bilimsel bilgi türünde olmalıdır. Aynı şekilde felsefe de bilimsel karakterde olmalıdır. Deneysel bilimlerde olduğu gibi, felsefede de açıklık, mantıksal tutarlılık ve ispatlanabilirlik bulunmalıdır. Böylece felsefeye, bilimde olduğu gibi, empirik bir nitelik kazandırmak mümkün olabilir. Fakat fiziktekine benzer bir şekilde felsefede deney yapmak şüphesiz söz konusu olmadığından, felsefede bilimdeki deneyin yerini tutabilecek araç, o dönemde gelişmeye başlayan mantık olmuştur. Viyana çevresinin geleneksel pozitivistlerden en önemli farkı doğrulama sürecine, mantık ve dil analizini dâhil etmeleridir. Bir önermenin mantıksal bakımdan ve dil yapısı açısından da ele alınması gündeme gelmiştir. Bu durum, Viyana Çevresi düşünürlerinin temsil ettiği anlayışın niçin mantıkçı pozitivizm, mantıkçı empirizm gibi deyimlerle anıldığını da izah etmektedir.