Diplomasi uzunca bir süre devletin yüksek çıkarları için ustaca yalan söyleme becerisiyle eş tutulmuştur. Özellikle Machiavelli, iyi bir diplomatın iyi bir yalancı olması gerektiğini söyler. Nitekim eski bir diplomat olan Bierce diplomasiyi “devletimiz için yalan söylediğimiz yurtsever bir sanat” (Rourke, 1995, 302) olarak tanımlamıştır. Gerçekten de I. Dünya Savaşı’na kadar diplomasinin devletin çıkarları için etik dışı dahi olsa her yola başvurulduğu bir faaliyet olma durumu devam etmiştir.

Ernst Satow diplomasiyi, devletler arasındaki ilişkilerin yöneltilmesine zekâ ve davranış inceliği uygulanması biçiminde tanımlar. Diplomatik ilişkilerin hangi dille yürütüleceği de önemli bir konudur.