Zirve diplomasinin gelişim sürecinde kongre veya konferansın nerede düzenleneceği, hangi dilde düzenleneceği, tutanakların ve nihai anlaşmaların hangi dilde yazılacağı, salona hangi temsilcilerin önce gireceği, oturma düzeni, anlaşma metnine ilk hangi devletin imza atacağı gibi pek çok protokol kuralı uzun süre tartışma sebebi olmuştur. Devletler, bu kongre ve konferans sırasında protokole ilişkin üstünlüklerini önemli bir güç göstergesi olarak algılamışlardır. Bu sorunlar büyük ölçüde 1815 Viyana Kongresi ile aşılmış ve kimisi günümüzde de geçerliliğini sürdüren ancak 1961 yılında imzalanan Diplomatik İlişkiler Hakkında Viyana Sözleşmesi ile standart hâle gelmiş kurallar oluşturulmuştur. Günümüzde bu protokol kuralları hem standarda bağlanmış hem de eskisine nazaran daha esnek hâle gelmiştir. Örneğin Davos Zirveleri’nde devlet ve hükümet başkanlarının oldukça samimi görüntüler içinde sohbetler gerçekleştirdikleri, G-8 zirvelerinde birlikte bisiklet gezilerine çıktıkları basına yansımıştır. Özellikle AB üyesi devletlerin devlet ve hükümet başkanlarının her altı ayda bir toplandıkları AB Konseyi zirveleri günümüzde gerçekleştirilen zirve diplomasisine iyi birer örnektir. Bu toplantılarda kararlar genel olarak oybirliği ile alınmasına rağmen günümüzde yapıcı yokluk  isminde istisnai bir karar alma yöntemi de belirlenmiştir. Böylece zirvede alınacak karara katılmak istemeyen, ancak AB’nin bahsi geçen konuda bir karar almasını da engellemek istemeyen devletlerin devlet ve hükümet başkanlarına, oylamanın dışında kalarak eksik üyeyle oybirliği sağlama hakkı verilmiştir. Ancak bu durumun bir istisna olduğu unutulmamalıdır. Zirve diplomasisinde kararların hükümetlerarası bir biçimde yani oy birliği ile alınması genel bir kuraldır. Nitekim devlet ve hükümet başkanlarının katıldığı NATO zirvelerinde karar mutlak biçimde oy birliği ile alınır.