Salgın hastalıklar 18. yüzyılın başlarından itibaren yeniden bütün ağırlığı ile kendini göstermiştir. Bu yüzyılın ilk önemli hayvan salgını 1711’de Avrupa’da çıkan sığır vebasıdır. Bu konuda bilgi sahibi veteriner hekimlerin bulunmaması, salgınların ağır kayıplarla neticelenmesine yol açmıştır. Avrupa, doğudan gelen korkunç salgınlar neticesinde, sığır vebası ile tam bir savaşa girişmenin gereğini çok şiddetle hissetmekteydi. Bunun için de öncelikli olarak, artık ampirik olmayan, hayvan hastalıkları konusunda geniş bilgiye sahip veteriner hekimlerin yetişmesi gereği karşısında okulların açılma teşebbüsüne girişilmiştir. Sığır vebası salgınlarında 200 milyon civarında sığırın ölmesi, savaşlarda kullanılan hizmet hayvanlarında baş gösteren salgın hastalıkların artmasıyla, askeri^, ekonomik ve sosyal yaşam olumsuz yönde etkilenmiştir. İnsanlar, salgın hastalıkların sebep olduğu felaketleri, doğal afetlerden sonra gelen en büyük felaketler olarak değerlendirmiştir. Bu salgınların önüne geçilememesi, veteriner hekimlerin yetiştirilmesinin gerekliliğini ortaya koymuştur. Bütün bu salgınlar dünyada ilk veteriner okulunun açılmasına sebep olmuştur. 1761’de pratisyen veteriner hekim ve hayvan hastalıkları konusunda ehil bir yazar olan “Claude Bourgelat”a Lyon’da sığır, at ve diğer evcil hayvanların anatomi ve hastalıklarının öğretilmesi için bir okul kurma yetkisi verildi. Okul, 1762’de Fransa’nın Lyon şehrinde Bourgelat direktör, materya medika ve botanik için bir profesör, hastalıkların tedavisi için bir, hastane için bir, nal tekniği için bir hoca ile öğretime başladı.