Okuryazarlık tanımı toplumun içinde bulunduğu döneme ve değişen bilgi gereksinimine bağlı
olarak sürekli değişmekte, genişlemektedir. Okuryazarlık uzun yıllar boyunca, toplumun kabul ettiğini alfabe sistemine göre yazılı bir metinde yer
alan harfleri çözümleyebilmek ve yazılı bir metin
üretebilmek şeklinde tanımlanmıştır. Ancak 19.
yüzyılında yaşanan ekonomik, sosyal ve teknolojik gelişmeler, okunma, yazma, dinleme/izleme
biçimlerimizde ve metin algımızda önemli değişiklikler meydana getirmiştir. Bu bağlamda okuryazarlık kavramı da sürekli gelişmiştir. Okuryazarlık ve okuryazar kavramına yüklenen anlamları
ve algıları; alfabeye dayalı okuryazarlık, işlevsel
okuryazarlık, eleştirel okuryazarlık, yeni okuryazarlıklar olmak üzere dört başlık altında toplamak
mümkündür. Okuryazarlık hareketinde birinci
dönem, alfabeye dayalı okuryazarlıktır. Bu yaklaşımda okuryazarlığın alfabe temelinde tanımlanması ve sadece okuma ve yazma eylemlerine odaklanması söz konusudur. İkinci dönem olan işlevsel
okuryazarlık; bireylerin günlük hayatın içerisinde
katılımcı bireyler olmasına odaklanmaktadır.
Üçüncü dönem olan eleştirel okuryazarlık; anlam
kurma sürecinde her türlü varsayımdan, kabulden uzak bir biçimde aktif olmayı, yorumlamayı ve yeniden üretmeyi temel almaktadır ve her aşamada
sorgulama becerisini geliştirmeyi hedeflemektedir.
Dördüncü dönemde ortaya çıkan yeni okuryazarlıklarda ise okuryazarlığın alfabe ve kâğıt temelinden sıyrılması söz konusudur. Başlangıçta yazılı ve
basılı ortamlarla sınırlı olan okuryazarlık anlayışı;
1990’lı yılların başlarından itibaren görsellerin ve
elektronik iletişim araçlarının günlük yaşam içerisinde önemli bir yer edinmesiyle birlikte görsel
ve işitsellerin anlamlandırılması, elektronik donanım ve yazılımların kullanımı da kapsayacak şekilde genişlemiştir.