Aynı görevli ya da birbiriyle ilgili sözcükleri, sözcük öbeklerini, özellikle tümceleri bağlamaya yarayan, bunlar arasında anlam ve biçim yönünden bağlantı kuran sözcüklere bağlaç denir. Bile “ile, birlikte”, takı “ve” apaŋ “eğer”, kalı “eğer”, azu “yoksa, veya” sözcükleri Karahanlı Türkçesinde bağlaç olarak kullanılmaktadır.

Apaŋ: Karahanlı Türkçesinden önce az sayıda kullanılan apaŋ bağlacı bu dönem metinlerinde daha çok görülür.

Apaŋ edgü bolsa bu begler özün “Eğer bu beylerin kendileri iyi olursa…” (KB, 895)