Fuad Köprülü, Harezm Türkçesinin XIII. yüz­yıldan XIX. yüzyıl Türkçesine kadar kullanılmış olduğunu belirttiği Çağataycayı; 1. İlk Çağatay devri (XIII-XIV. asırlar), 2. Klasik Çağatay devri­nin başlangıcı (Nevâî’ye kadar), 3. Klasik Çağatay devri (Nevâî devri), 4. Klasik devrin devamı (Babür ve Şeybanlılar devri), 5. Gerileme ve çökme dev­ri (XVII-XIX. asırlar) diye beş döneme ayırmıştır. Sonra da, “Çağatayca, kelimenin en geniş manası ile Moğol istilâsından sonra Cengiz çocukları ta­rafından kurulan Çağatay, İlhanlı ve Altın-Ordu imparatorluklarının edebî merkezlerinde XIII-XIV. asırlarda inkişaf eden ve Timurlular devrinde, bil­hassa XV. asırda klasik bir mahiyet alarak zengin bir edebiyat yaratan edebî Orta Asya lehçesidir.” şeklinde tanımlamıştır (Köprülü 1945: 270).