Çağatay Türkçesi için XV. ve XVI. yüzyıllara kadar genellikle Türk tili, Türkî til, Türk lafzı, Türk elfâzı, Türkçe, Türkçe til gibi terimler kullanılmıştır. Ali Şir Nevâî, eserlerinde özellikle Muhâkemetü’l-lugateyn’de Türkî ve Türkçe terimlerini kullanırken, Mîzânu’l-evzân’da dikkat çeken şu açıklamaya yer ve­rir: “‘Acem şu’arâsı ve Fürs fukahâsı her kaysı uslûbda kim söz ‘arûsı?a cilve ve nümâyiş birip irdiler, Türk tili bile ‘alem sürdüm ve her niçük kâ‘idede kim ma‘nî ebkârı?a zîb ü ârâyiş körgüzüp irdiler, Çagatay lafzı bile rakam urdum” (Alî-Şîr Nevâyî. Mîzânu’l-Evzân, hzr. Kemal Eraslan, Ankara 1993, s. 11). Böylelikle Nevâî, bu sözleriyle döneminin edebî dili için Çağa­tay lafzı’nı da kullandığını göstermiştir.