Konusu itibariyle orijinal olan bir mesnevi türü de, Mesîhî’nin Edirne Şehrengîzi’dir. Bir şehrin özellikle güzelleri başta olmak üzere diğer tabiî ve medenî güzelliklerinin anlatılıp tasvir edildiği şehr-engîzler, sonraki asırlarda son derece artacaktır. Türünün en eski örneklerinden olduğu için önemli olan eser, aruzun “mefâîlün mefâîlün feûlün” kalıbıyla yazılmış olup 173 beyitten oluşmaktadır. Eserin başında yer alan “münâcât”ı, gece ve gündüz tasviri izler. Daha sonra Edirne şehri övülmüş ve şehrin 47 güzeli tasvir edilmiştir. Bu tasvirlerden ikisi üçer, sonuncusu dört, diğerleri ise ikişer beyittir. Eserin sonunda beşer beyitlik iki gazel bulunmaktadır. Sultan II. Bâyezîd döneminde kaleme alındığı tahmin edilen eserde, tanıtılan güzellerin ismi, mesleği ya da baba mesleği mizahî ifadelerle verilmiştir. Tanıtılan güzellerin hepsinin Müslüman ismi taşımaları ve orta tabakadan gelmeleri dikkat çekmektedir.