Şafiîliğin kurucusu, 8.-9. yüzyıllar arasında yaşamış olan Muhammed bin İdris eş-Şafiî’dir. Gazze’de doğan İmam Şafiî’nin kurduğu mezhep, Mısır, Irak, Suriye, Güneydoğu Anadolu, Kafkaslar ve Endonezya’da yayılmıştır. Günümüzde Hanefilik’le birlikte en yaygın olan mezhep konumundadır. Şafiilik, Hanefilik gibi Kur’an, Sünnet, İcma ve Kıyas’ı fıkhın temel kaynakları olarak kullanır. Ancak, bu mezhebin en belirgin karakteristiği, hadislere daha fazla yer vermesidir. Ayrıca, Hz. Peygamber’den sonraki fetva ve görüşler hadisler ışığında yeniden değerlendirilir.