‘Üç Boyutlu veya Çok Boyutlu Tükenmişlik’ modeli olarak da adlandırılan bu modelde tükenmişlik duygusal tükenme, duyarsızlaşma ve kişisel başarı duygusunda azalma şeklinde üç boyutlu olarak ele alınmıştır. Başka bir deyişle, birey süreğen (kronik) bir yorgunluk hisseder, işinden uzaklaşır ve işinde kendisini başarısız ve yetersiz olarak algılar.

Duygusal tükenme, tükenmişliğin en kritik ve belirleyici boyutu olarak ifade edilmektedir. Aynı zamanda tükenmişliğin içsel boyutudur. Duygusal tükenme, hizmet verdiği kişilerin duygusal talepleri altında ezilmesi ve iş yükünün fazla olması karşısında ortaya çıkan bir tepkidir. Bu aşamada birey kendisini yorgun ve yıpranmış hissetmekte, enerji eksikliği yaşamaktadır. Bunların yanı sıra bireyin öz güveni, mesleğe karşı ilgisi ve coşkusu azalmış ya da kaybolmuştur. Duygusal tükenmişliği yaşayan birey hizmet sunduğu kişilere geçmişte olduğu kadar verici ve sorumlu davranmadığını düşünür, gerginlik ve kaygı yaşar. Duygusal tükenmişlik, çalışanın stresle başa çıkma konusundaki başarısızlığıyla da ilişkilidir. Tükenmenin stres boyutunu yansıtan duygusal tükenme, basit bir şekilde yaşanan bir şey değildir. Duygusal tükenme, çalışanın işinden duygusal ve zihinsel olarak uzaklaşmasını ve bu yolla aşırı iş yüküyle baş etmesini sağlar. Bu açıdan bakıldığında duygusal tükenme uzun sürmemek koşuluyla bir yandan da baş etme stratejisi gibi işlev görebilir. Örneğin, yaşlılarla çalışan ve duygusal tükenmişlik yaşayan bir kişi yaşlının durmadan sorduğu aynı sorulara yanıt vermeden onun bakımını yapabilir. Kendi kendine şarkı söyleyerek yaşlıyı önemsemeden sadece onu giydirmeye odaklanabilir.