Çevre-merkezcilik, “doğanın araçsallaştırılması­na karşı çıkar” (Çoban, 2002). Çevre-merkezcilik çevrenin merkeze konması değildir, insanın yerleş­tirildiği merkezî konumdan çıkarılmasıdır. İnsan yeryüzünü paylaştığı öteki varlıklarla birlikte doğal çevrenin yalnızca bir parçası ve eşit üyesidir. İn­sanlarla insan olmayan dünya arasında hiyerarşik değil, karşılıklı bağımlılık ilişkisi vardır. İnsan ol­mayan dünya insana sağladığı hizmetlerden ötürü değil, kendinde değere sahiptir. İnsan olmayan do­ğanın kendi varoluşu ve özgerçekleştirim biçimleri vardır. İnsanların bitkilerin, hayvanların ve cansız varlıkların bu kendinde değerine saygı duyma ve koruma sorumluluğu vardır. Çevre-merkezcilik insan çıkarlarını dışlamaz. İnsanlarla birlikte diğer tüm canlıların şimdiki ve gelecek kuşaklarının çı­karlarının gözetildiği bütünsel (holistik) bir eko­lojik felsefeyi temsil eder.