Sivil toplum örgütlerinın Türkiye’deki tarihsel sürecine bakıldığında, Osmanlı İmparatorluğunun Uluslararası Cenevre Sözleşmesi’nde 5 Temmuz 1865’te taraf olarak yer aldığı ve 11 Haziran 1868 tarihinde “Osmanlı Yaralı ve Hasta Askerlere Yardım Cemiyeti”ni kurduğu görülmektedir.

Sivil toplum örgütlerinin toplumsal hayatın bütün alanlarında yer alma sürecinin Türkiye’de çok karmaşık ve uzun olduğu söylenebilir. Türkiye’de sivil toplum, gönüllülük kavramı ile birlikte gelişmiştir. Selçuklu, Osmanlı, ve Cumhuriyet dönemlerinde kimi toplumsal hizmetler gönüllü kuruluşlar tarafından sunulmuştur.

Anadolu nüfusunun kozmopolit yapısı, din ve etnik kimliklerin çeşitliliği merkezi idareyi seçilmiş ve atanmış yerel idarecilere vakıfların kurulması için geniş çaplı teşvikler vermeye yönlendirmiştir. Böylelikle halka yönelik hizmetler, Selçuklu ve Osmanlı döneminde olduğu gibi, vakıf adı verilen kuruluşlar tarafından sağlanmıştır. İslam kaynaklı yardım geleneğine ve dini yapıya dayalı vakıflar, yerel idarenin araçları olarak, merkezi idarenin yapamadığı veya etkisiz kaldığı durumlarda toplumsal hizmetlerin yanı sıra altyapı hizmetleri de sağlamıştır.

Türkiye’de sivil toplum son 15 yılda yaşanan bazı dönüm noktalarına bağlı olarak büyük değişim geçirmiştir. Örneğin 1996 yılında Habitat Konferansı’nın Türkiye’de gerçekleştirilmesi sivil toplumun dünya çapında artan önemine dikkat çekmekle kalmamış, Türkiye’den yüzlerce sivil toplum kuruluşu ve diğer paydaşın küresel sivil toplum hareketine katılmasına, sosyal adalet ve sürdürülebilir kalkınma alanlarında gündemlerini genişletmesine yol açmıştır.

Hepsi