Modern öyküdeki içerik ve estetik değişimlerin üç önemli tarihi kesitte değiştiğine dair ortak bir kabul bulunmaktadır. Bu değerlendirmeye göre 1920 öncesindeki öykülerde olaylar, düşünceler ve temalar daha açıkça ifade edilir; öykü kahramanları ayırıcı vasıflara sahiptir; genel tutum realisttir; öykünün anlamı, dile getirdiği olayla bağlantılıdır ve bunlar çoğunlukla kronolojiye sadık kalınarak anlatılır. 1920’lerden itibaren olay örgüsü içermeyen öyküler ortaya çıkar. Bu dönemde duygusal karmaşa ve sunumun kısalması öykü yazarlarını sembolik anlatıma yöneltmiş; öykü kahramanları ise ayırıcı niteliklerini yitirerek sıradan insanlara dönüşmüşlerdir. Asıl dramatik değişimin başladığı  1960’larda ise olaydan ve kronolojiden tümüyle uzaklaşılmış; öykülere “izlenimler” hâkim olmaya, bilinçaltı açığa çıkmaya ve metinler kısalmaya başlamıştır. Öykü kahramanlarının bir önceki dönemin sıradanlığından marjinalliğe doğru evrildiği bu dönem, ayrıca öyküde sembolizmin etkin biçimde görüldüğü evre olarak da kabul edilmektedir. Doğru cevap B’dir.