İlk dönem öykücüleri, roman yazarlarına benzer kaygılarla vakanın “nerede” geçtiğine dair ayrıntılara yer vermeyi temel görevleri kabul etmişlerdir. Olayın sahnesine dair ayrıntıları sunmak, bunları sunarken de gerçek mekânlara mümkün olabildiğince benzetme isteği öyküdeki gerçeklik izlenimini kuvvetlendirmiştir. Mekâna verilen yer bu bakımdan realizmin yükselişiyle yakından ilgilidir.