Osmanlı 18. yüzyılın sonlarına kadar sultanların tahta çıkışlarını veya kazanılan zaferleri duyurmak, bazı anlaşmaların ya da anlaşmazlıkların şartlarını görüşmek üzere Avrupa’ya elçiler gönderirken ilişkilerini “çavuş” unvanını taşıyan geçici elçilerle / “fevkalade büyükelçiler”le sürdürmüştür (Beydilli, 2009, s. 290). III. Selim devrinden itibaren ise Avrupa’da ikame/ daimî elçiler bulundurulmaya başlanmıştır (1793).