Yukarıdaki sosyoekonomik ve siyasal koşullar altında İslamcılık düşüncesi İslam dünyasının farklı noktalarında çeşitli isimler ve bu isimlerin temsil ettiği çevreler ekseninde
gelişmeye başlar. Cemaleddin Afganî (1838-1897) ve Muhammed Abduh (1845-1905)
Mısır’da; Seyyid Ahmet Han (1817-1898) ve Seyyid Emir Ali (1849-1928) Hindistan’da
İslamcılık düşüncesinin temellerini atarlar. Türkiye’de ise Namık Kemal, Ziya Paşa, Ali
Suavi, Mizancı Murat gibi Tanzimat yazarları tarafından tohumları atıldıktan sonra
Sırat-ı Müstakim ve Sebilürreşad, Volkan vb. dergilerde toplanan yazar, şair düşünce ve
din adamları tarafından etkili olarak II. Meşrutiyet Dönemi’nde güçlenir. İttihat-ı İslam
ifadesi Osmanlı siyasi hayatında ilkin 1870’lerden sonra özellikle de Afganî’nin Abdülaziz
döneminde İstanbul’a gelişinden sonra zikredilmeye başlanır