1930-1940 yılları arasındaki dönemi kapsayan neo-klasik yaklaşımın tarihsel temellerini aşağıdaki şekilde özetlemek mümkündür:  Bu dönemde insan ilişkileri yaklaşımının temel fikirleri oluşmaya başlamıştır. Bu dönemde özellikle yönetim felsefecileri olarak bilinen M. P. Follett (grup hâlinde düşünme, yetki, güç, liderlik, çatışma), O. Sheldon (yönetimin sosyal sorumlulukları, yönetim ilkeleri) C. I. Barnard (yönetimin fonksiyonları ve örgüt yapısı, et­kenlik ve verimlilik, sistem), H. Munsberg (endüstriyel verimlilik ve insan psikolojisi ilişkisi) ve Hawthorne araştırma ekibi neo-klasik yönetim yak­laşımının gelişmesine yol açan önemli fikir ve görüşler ileri sürmüşlerdir. Ayrıca yine S. Freud (bilinçaltı güdüleme, ihtiyaçların engellenmesi, davra­nışlarda duyguların rolü), K. Lewin (bireysel davranışlar yoluyla grupların yapı ve davranışlarının açıklanması), J. L. Moreno (sosyometrik araştırma yöntemi) ve C. Rogers’ın (klinik ve yapılandırılmamış mülakat yöntemleri) da insan ilişkileri yaklaşımının gelişmesine önemli katkıları olmuştur. Buna göre I, II ve III numaralı öncüllerdeki eşleştirmeler doğru; IV ve V numaralı öncüllerdeki eşleştirmeler yanlıştır. Doğru yanıt A’dır.