Arapçada üçüncü şahıs eriller gâib, üçüncü şahıs dişiller gâibe,
İkinci şahıs eriller muhâtab, ikinci şahıs dişiller muhâtaba,
Birinci şahıs ise mutekellim olarak isimlendirilmektedir.

Nâkıs Fiil: Son harfi, yani lâmu’l-fi‘l’i illetli olan fiillere nâkıs fiiller denir. Nâkıs fiiller, elif-i memdûde veya elif-i maksûre olarak görünen bu illetli harfin aslının vav ya da ye oluşuna göre ikiye ayrılır. Sonda bulunan illetli harfin aslı vâv ise nâkıs-ı vâvî, ye ise nâkıs-ı yâ’î adı verilir. Buna göre دَعا örneği nâkıs-ı vâvîdir. 

Arapça birinci tekil şahıs zamirinin yazılışı أَنا (enâ-ene)'dir. 

Doğru cevap C şıkkıdır. (هِي) zamiri eril için kullanılamaz.

Üçüncü şahıs ikil ile ikinci şahıs ikil zamirleri, eril ve dişil için ortaktır. Üçüncü şahıs ikil zamiri (هُما) ; ikinci şahıs ikil zamiri (أَنْتُما)dır.

Birinci şahıs zamirlerinde de cinsiyet ayrımı yoktur (أنا) ve  (نَحنُ)

Oysa C şkkındaki zamir (هَي) sadece dişil (muennes) için kullanılabilir.

Arapçada isimle başlayan cümleye isim cümlesi denir. İsim cümlesi iki ögeden oluşur. 1) Mubteda 2) Haber Mubteda: İsim cümlesinin öznesinin adıdır. Daima merfûdur. Çoğunlukla belirlidir. Cümleye genellikle bu öge ile başlanır. Haber: Cümlenin yüklemi olan ögedir. Daima merfûdur. Genellikle mubtedadan sonra gelir. Tek bir kelime olduğunda çoğunlukla belirsizdir.

Haber olan sözcük mubtedaya tekillik, ikillik, çoğulluk bakımından (sayıca) uyduğu gibi, erillik dişillik yani cinsiyet yönüyle de uyar.

Mubteda her zaman merfû olduğu için, mubteda olan bir ismin yerini tutacak zamir de doğal olarak ayrık özne zamiri, yani merfû munfasıl bir zamir olacaktır.

I. ve III. maddelerde verilenler doğru ancak II. maddede verilen "Özne (fâ‘il), merfû, ref alâmeti elif, çünkü ikil." ifadesi  cümlesi için doğru değil, çünkü bu cümlede özne (fâ‘il), merfû, ref alâmeti sondaki damme.

Doğru yanıt E'dir. 

Bir kelimeyi dişil yapmak için sonuna- te eklenir. ikinci kelimede fazladan bir -te harfi vardır.

Arapçada yer bildiren zarflar genellikle isim tamlamasının tamlanan kısmını oluştururlar ve tamlayanları olan isimler, hep kendilerinden sonra gelir ve daima "mecrûr" olurlar. Yer zarflarının son harfleri, bazı özel durumlar hariç, daima fetha ile harekelidir. Bunlar, genellikle “nerede” sorusuna cevap olan sözcüklerdir.

Arapçada kişi zamirlerinin sayısı Türkçedekinden farklı olarak 14’tür. Bu farklılık, Arapçada eril-dişil ayırımı olmasından ve ayrıca iki kişiye özgü ikil zamirinin bulunmasından kaynaklanır. Diğer yandan Arapçada tüm sözcükler yapıları bakımından eril ve dişil olarak ayrılırlar. Eril için Arapçada muzekker muennes için dişil ifadesi kullanılır. Sonu dişil te’si ile biten bütün sözcükler dişil kabul edilir

E şıkkı doğrudur.

 (تُصْبِح عَلَى خَيْر) sözüne , (وَأَنْت مِنْ أَهْلِه) ile karşılık verilebilir.

Doğru yanıt A'dır. 

Muzâri fiile bitişen  özne zamirinin mufred gaibe formu yani tekil dişil formu A seçeneğinde doğru olarak verilmiştir. 

Arapçada (المدرسة) kelimesi okul, (البيت) kelimesi ise ev anlamına gelir. Yakın kelimesi ise (قريب) dir. Bir yere yakın olmak (...قريب من) ile ifade edilir."Okul eve yakındır." cümlesinin karşılığı:

(الـمَدْرسَةُ قريبة من البيت) şeklinde gelir.

Mâzî bir fiili şimdiki zamana çevrirken fiilin başına bazı şahıslarda ye, bazılarında ise te, elif ve nun gibi harfler getirilir. “ي, ت, أ, ن “ َ den oluşan bu harflerin tümüne muzâraat harfleri adı verilir.

أخذ: Mâzî fiil, 3. tekil şahıs, eril.

الطالبُ : Özne (fâ‘il), merfû, ref alâmeti sondaki damme.
الكتابَ : Nesne (mef‘ûl), mansûb, nasb alâmeti sondaki fetha.
من : Harf-i cer
ّالمعلماتِ: Mecrûr, cer alâmeti sondaki kesra, çünkü düzenli dişil çoğul.

Cümlenin doğru karşılığı Öğrenci, kadın öğretmenlere bir mektup yazdı şeklindedir. bu cümlede kadın öğretmenler düzenli dişil çoğuldur.

Ülke başına مِنْ veya ülke sonuna nisbet yâ’sı (yâ’un-nisbe) eklenerek aidiyet anlamı elde edilir.