Arkeolojik bilimsel kazı ve araştırma çalışmalarının yeniden başlatılması da Cumhuriyet’in bir bilimsel projesi olarak görülmelidir. Türk bilim adamlarının yönetimindeki ilk bilimsel çalışmalar ise 1930’larda başlamıştır.

Ziyarete açık arkeolojik alanın yer aldığı bölgenin coğrafi, doğal ve beşerî ?koşulları hakkında ziyaretçilere ziyaret öncesi bilgi sunulması, yerel halkın kültür mirası sahiplenmesine yönelik sürdürülebilir kültür turizmini geliştirme bilinci aşılanması ile ilgili değil ziyaretçilerin bilgilendirilmesi ile ilgilidir.

Süreklilik değeri

Günümüzde "koruma" sözcüğü çevrenin bütün bileşenlerini içerecek bir anlama kavuşmuştur. Bir dönemin kültürel, kentsel, mimari, sosyal, ekonomik yaşamı artık "tarihsel çevre" üzerinden okunmaktadır.

A,B, C, ve D şıkları arkeolojik alanların önemine katkıda bulunur.

A seçeneği Avrupa İyi Uygulama Kodu/ Prensiplerince kabul edilen; Kamu yetkililerinin ve planlamacıların rolleri arasında yer alırken, digger seçenekler  mimar ve müteahitlerin roller arasındadır.  

Arkeolojik alanların bulunabileceği üç farklı  fiziksel  çevereden söz edilebilir.Bunlar; Arkeolojik sit alanları, Kentsel arkeolojik sit alanları , Karma sit alanlarıdır.

Arkeolojik alandaki kültür varlıklarının ayakta kalabilmiş mevcut durumunun mimari olarak ifade edilmesine verilen ad Rölövedir.

Sivas’ın Divriği ilçesinde bulunan Ulu Cami ve Şifahane, yöre Mengücekoğulları’nın yönetimi altında olduğu dönemde Ahmet Şah ile eşi Turan Melek tarafından yaptırılmıştır. Caminin kuzey taç kapısı üzerindeki kitabesinde 1228-1229 yıllarında tamamlandığı ve adı yazılı olan yazıtlara dayanılarak Ahlatlı Hürrem Şah adlı bir taş oyma ustası mimar tarafından yapıldığı kabul edilmektedir.

Kommagene Krallığı’nın yayıldığı coğrafyada bulunan meşhur heykel ve Nemrut Dağı Tümülüs’leri Adıyaman’dadır.

D seçeneğindeki ifade yanlıştır.Arkeolojik malzemelerin müzelerde veya gerçek ortamında korunması önerisi getirilmiştir.

1964 yılında Venedik’te Tarihi Anıtların Korunması ile İlgili Mimar ve Teknisyenleri II. Uluslararası Kongresi (IInd International Congress of Architects and Technicians of Historic Monuments) yapılmıştır. Bu kongrede kabul edilen Venedik Tüzüğü’nün korumanın kentsel ölçeğe gelişmesinde getirdiği anlayış önemlidir.

Eğitim, bilim, kültür, iletişim ve bilgilendirme kanallarıyla, küresel barışın tesisine, fakirliğin ortadan kaldırılmasına, sürdürülebilir kalkınmaya ve paylaşılan ortak değerlere dayalı toplumlararası diyaloga katkıda bulunmak UNESCO’nun amacı olarak özetlenebilir.

Bugüne kadar UNESCO Dünya Miras Listesi’ne 11 adet varlığımızın alınması sağlanmıştır. Bu varlıklardan; sekizi kültürel, ikisi hem kültürel hem doğal miras olarak listeye alınmıştır. 1983 yılında başvuru yapıldıktan sonra 1985 yılında ilk olarak İstanbul’un Tarihi Alanları, Divriği Ulu Camii ve Darüşşifası (Sivas) ile Göreme Milli Parkı ve Kapadokya (Nevşehir) listeye alınmıştır. 1986’da Hattuşaş (Boğazköy)-Hitit Başkenti (Çorum), 1987’de Nemrut Dağı (Adıyaman-Kahta)’nın ardından 1988’de Ksanthos-Letoon (Antalya-Muğla) ile Hierapolis-Pamukkale (Denizli), altı yıl aradan sonra Safranbolu (Karabük) 1994 tarihinde Dünya Miras Listesi’ne alınmıştır. 1998’de Truva Antik Kenti (Çanakkale)’nin Dünya Mirası Alanı olmasından sonra uzun bir süre sayısı dokuzda kalan üstün evrensel değeri olan varlıklarımızın arasına 2011 yılında Edirne Selimiye Camii ve Külliyesi (Edirne), 2012’de ise Çatalhöyük Neolitik Kenti (Konya) katılmıştır.

Avrupa İyi Uygulama Kodu/ Prensiplerince uyum içinde çalışmaları gereken meslek grupları Mimarlar, Müteahhitler, arkeologlar, kamu yetkilileri ve planlamacılardır.

19. yüzyıldan itibaren Avrupa’da ulusal bir endişe konusu olmaya başlayan tarihî anıt eserlerin korunması 20. yüzyılın başlarında, koruma sorumluluğunu devlet kurumlarının üstlenmesiyle sonuçlanmıştır. Fransız Devrimi etkisiyle 1830’da kurulan Tarihi Anıtlar Teşkilatı bu konudaki ilk kurumlardan biridir

Yönetim planlaması konusunda hazırlanan ilk yayınlardan olan “Dünya Kültür Mirası Alanlar İçin Yönetim İlkeleri” isimli kitapta Feilden ve Jokilehto, yönetim planı hazırlanması sürecinde aşağıdaki çalışmaların yapılmasını önermektedir (Feilden ve Jokilehto, 1992);

Alanda ön çalışma yapılması,

Alanın tanımlanması ve sınırlarının belirlenmesi,

Değerlerin belirlenmesi,

Değerlerin incelenmesi,

Amaçların oluşturulması, kısıtların düşünülmesi,

Projelerin tanımlanması,

Çalışma programı ve yıllık plan hazırlanması,

Çalışmanın uygulanması,

Kayıtlar, raporlar ve sonuçların gözden geçirilmesi,

Bilgi ve verilerin toplanması,

Koruma alanı tanımının revize edilmesi ve yeniden değerlendirilmesi,

Belirlenen amaçların revize edilmesi ve kısıtların yeniden tartışılması,

Sonraki projelerin tanımlanması,

Çalışma programının gözden geçirilmesi ve bir sonraki yıllık planın hazırlanması.

A, B, C, D şıkları APPEAR Projesinin uygulamasına yönelik maddelerdir.

Türkiye, bugüne kadar UNESCO Dünya Miras Listesi’ne 11 adet varlığımızın alınmasını sağlanmıştır. Bu varlıklardan; sekizi kültürel, ikisi hem kültürel hem doğal miras olarak listeye alınmıştır.

“Birleşmiş Milletler Eğitim, Bilim ve Kültür Örgütü” ya da kısaca UNESCO, Birleşmiş Milletler’in bir özel kurumu olarak, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra, 1946 yılında kurulmuştur. UNESCO kelimesi, İngilizce United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization kelimelerinin baş harfleri alınarak oluşturulmuştur. UNESCO’nun kuruluş yasası 1945 yılı Kasım ayında Londra’da kabul edilmişti.