Bizans Tarihi Ara 12. Deneme Sınavı

Bu işleri yapan kişiler için kullanılan ünvan Kuvikularios’tur.

Karadeniz ile Kafkas Dağlarının kuzeyinde Altay Dağlarından doğan İrtiş ırmağı ile Moldova üzerinden Karadeniz’e dökülen Dinyester ırmakları arasındaki bölgeye Deşt-i Kıpçak denilmektedir. Bu bölgeye adını veren Türk topluluğu Kıpçaklardır.

Atilla, Margus’u ele geçirerek I. Balkan Seferini başlatmış oldu. Sigidinum (Belgrad), Sirmium (Sremska Mitrovica) ve Naissus (Niş) üzerinden Trakya yönünde ilerledi. Batı Roma orduları başkumandanı Aetius, Atilla ile Bizans arasında barış için aracı oldu. Bizans’ın antlaşma şartlarına uyacağını garantilemek için kendi oğlunu Hun sarayına rehine olarak gönderdi. Böylece barış sağlandı. I. Balkan seferi sonucunda Tuna boyundaki kaleler Hun idaresine geçmiş, daha geri hatlardaki tahkimat yıktırılmıştır.

330-350 yılları arasında bu coğrafyada yaşamış olan Türk kavmi Hunlardır.

Bizans Devleti 6. yüzyıldan sonra Roma geleneklerinden uzaklaşarak kendine ait değerler oluşturmaya başlamıştır. Bununla birlikte imparatorluğun siyasi düşüncesi, devlet organizasyonu, idari kurumlar, mali teşkilat, diplomasi, ordu ve hukuk alanında Roma’nın etkisi azalarak da olsa imparatorluğun sonuna kadar devam etmiştir.

Bağdat’I kurup Abbasilere başkent yapan ve Yunan eserlerini islam dünyasına gönderilmesini isteyen halife, Ebu Cafer el-Mansur’dur.

655 yılında İslam ve Bizans donanmaları arasındaki ilk büyük deniz savaşı gerçekleşmiştir. Bizans’ın Doğu Akdeniz’deki hâkimiyetinin sona erdiği bu savaşın ismi Zâtü's-savârî’dir.

Bizans İmparatorluğu ile Büyük Selçuklu Devleti arasındaki ilişkiler Çağrı Beyin 1015/1016’da Van Gölü Havzasındaki Ermeni Vaspurakan Krallığı topraklarını hedef alan keşif mahiyetindeki akınıyla başlamıştır.

Kronolojik ya da klasik yaklaşıma göre Bizans imparatorluğu tarihi üç ana döneme ayrılır. Bunlar 284 - 717 yılları arasında erken Bizans dönemi, 717 - 1204 yılları arasında orta Bizans dönemi ve 1204 - 1461 yılları arasındaki geç Bizans dönemidir. Dolayısıyla 284 – 717 yıllarını içerisine alan 3.-7. yüzyıllar Geç Roma ve/ya Erken Bizans Dönemi olarak adlandırılır.

Bu fidye anlaşması Abbasiler döneminde Bizans ile yapılan ilk anlaşmadır.

Octavianus, M.S. 14’te ölünceye kadar tam 45 yıl Roma’yı yönetti. M.Ö. 27’de kendisine, yüce anlamında Agustus sanı verilmişti. Çok büyük bir güce sahip olmasına karşın, Roma’nın eskiden olduğu gibi cumhuriyetle yönetildiği izlenimini yaratmaya büyük özen gösterdi.

Dioklitianos döneminde (284-305) dört başlı yönetim denilen tetrarhia sistemine geçildiğinde Roma şehri önemini yitirmeye başladı. İmparatorluğun merkezi Diokletianos zamanında İzmit’e nakledildi.

İslam’ın hemen öncesinde iki imparatorluk arasında tampon vazifesi gören devletçiklerden Hireliler (Lahmiler) Sassniler'in vassalı konumundadır.

İbrahim Yınal idaresindeki Selçuklu ordusu ile Liparitis komutasındaki Bizans ordusu arasında Erzurum Pasinler Ovası’nda gerçekleşen savaşı Selçuklu kuvvetleri kazandı (1048). Savaştan sonra karşılıklı gidip gelen elçilik heyetlerinin ardından Bizans İmparatoru IX. Konstantinos Monomahos, Emevîler devrinde İstanbul’da inşâ edilen cami ve medresenin tamir edilmesi, okutulan hutbenin, Abbasî halifesi ve Selçuklu sultanı adına değiştirilmesi, cami’nin mihrabına Selçuklu hâkimiyet alameti olarak “ok ve yay” işaretlerinin konulması, şeklindeki istekleri kabul etti. Ancak Tuğrul Bey’in daha önce Abbasî Halifeliği’ne ödenen yıllık verginin, şimdi kendilerine ödenmesi teklifi, imparator tarafından kabul edilmeyince iki devlet arasında herhangi bir anlaşmaya varılamadı.

Kıpçaklar II. Bulgar Devletinin kurulmasını ve gelişmesini sağlamışlardır. II. Bulgar Devletini kuran Asen sülalesi Kuman asıllıdır ve 1277 yılına kadar iktidarda kalmıştır.

İmparatorlukta Hıristiyanlığın tek resmi din olarak benimsenmesi I. Teodosios (379-395) döneminde oldu. Teodosios, çıkardığı bir fermanla Hıristiyanlığı devletin resmi dini haline getirdi, diğer tüm din ve inançların varlığını yasa dışı ilan etti.

Anadolu Selçuklu Devleti’nin kurulmasının ardından, daha önce çoğunlukla ganimet elde etmeye yönelik Türkmen akınlarının yerini devlet nizamı ve kanunları çerçevesinde yapılan fetihler almıştır. Selçuklu sultanları bu toprakları bir vatan olarak görmüştür.