2001 ekonomik krizi sonrasında artan yoksulluk 2005 yılına kadar artış göstermiş, ilerleyen yıllarda göreli olarak düşüş yaşanmıştır. 2003 ve 2004 yılı Hane halkı Bütçe Anketi sonuçlarına göre Türkiye’de bireylerin %0.02’si 1 Doların altında kalarak yaşamlarını sürdürmektedir. Bireylerin % 1,29’u gıda harcamalarını içeren açlık sınırının (mutlak yoksulluğun) altında yaşamlarını sürdürürken, kentsel yerlerde yaşayanların yoksulluk oranı % 16.57’dir.

Türkiye’de İstanbul, Ankara, İzmir ve Bursa gibi kentler büyükşehir sayılmaktadır. 2010 yılı itibariyle Türkiye’de 16 anakent belediyesi bulunmaktadır.

Endüstriyel toplumda, insanın insan tarafından sömürülmesi ve doğanın insan tarafından sömürülmesi, en üst düzeye ulaşmıştır.

İnsanların yaşamlarını sürdürmeleri için en temel ihtiyaçlarını bile karşılayamamasını ifade eden mutlak yoksulluk, Kopenhag’da 1995 yılında gerçekleştirilen Dünya Sosyal Gelişim Zirvesi’nde tanımlanmıştır.

Mutlak yoksulluğun tespit edilmesinde Dünya Bankasıda temel gıda yaklaşımını benimsemekle birlikte kalori temelindeki yoksulluk sınırını belirlemektedir.Dünya Bankası’nın 1990 tarihli çalışmasında mutlak yoksulluk bir insanın hayatta kalabilmesi için günlük gerekli kalori miktarı olan 2400 k/cal hesaplanmasına dayanmaktadır.

Türkiye’de çevre toplum ilişkilerini ulusal düzeyde inceleyen belki de ilk araştırma Türkiye’de Çevrecilik: Türkiye’de Çevreye ilişkin Toplumsal Eğilimler (Tuna, 2006) başlıklı kitap ve bu kitap kapsamında yer alan araştırmadır.

Kent konseylerinde daha aktif bir katılımın gerçekleşmesi için, bazı kent konseylerinde mahalleler düzeyinde örgütlenmeye gidilmiş ve bu bağlamda mahalle komiteleri ya da mahalle konseyleri kurulmuştur. Muhtarlar olarak bir çalışma grubu kurulmamıştır.

1980’li yıllar Türkiye’nin en hızlı kentleştiği dönem olmuş ve kentli nüfus 10 yılda 11,5 milyon (yüzde 56,7) artmıştır. 1985 yılında da ilk kez kentli nüfusun oranı yüzde 50’yi geçmiştir. 1980 yılında 44,7 milyon nüfusun 20,3 milyonu (yüzde 45,4’ü) kentlerde yaşarken, 1990 yılında toplam nüfus 57,5 milyona, kentte yaşayan nüfus 31,8 milyona ve kentli nüfus oranı da yüzde 56,3’e ulaşmıştır.

Kentlileşme, kişilerin kentlere özgü düşünce, tavır, davranış ve yaşam biçimi geliştirme sürecini ifade eder.

2007 yılında Dünya Bankası’nın sonucuna göre atmosfere en fazla karbondioksit salınımı yapan ülke Amerika’dır.

Kent Konseyleri Platformunun altı ayda bir yapılan toplantılarında öncelikli olarak tartışılan konulardan birisi çevre olmuştur. Bu bağlamda Platform; Bursa, Nilüfer’de yapılan dördüncü toplantısında çevreyi, Türkiye’nin içinde bulunduğu ve yaşadığı en öncelikli sorunlarından birisi olarak ele almış ve bu konuda Kent Konseyleri Platformunun görüşlerini dile getiren bir bildiri yayınlamıştır.

Hayvan özgürlüğü hareketi ve doğa merkezcilik hareketi insan merkezli çevreci hareketler değildirler. Hayvan özgürlüğü hareketi, hayvanların, yaşam hakları açısından insanlarla eşit değerlendirilmesi gerektiğini savunur. Bunun ötesinde doğa merkezcilik, insanlar ile tüm insan olmayanların eşit değerlendirilmesi gerektiğini savunur. Doğa merkezcilik doğal çevrenin korunmasının sadece insanın refahı ve mutluluğu için değil tüm insan olmayanların da varlıklarını sürdürebilmeleri için gerekli olduğunu savunur. Doğa merkezcilik, doğal çevrenin tüm insanlar ve insan olmayanlar ile birlikte bütünsel bir yaşam alanı oluşturduğunu ifade eder. Doğa merkezci çevrecilik, “derin ekoloji” olarak da adlandırılır. “Derin ekoloji” terimi ilk kez Norveçli felsefeci Arne Naess (1991) tarafından kullanılmıştır.