Çalıkuşu romanı ilhamını Anadolu'yu tanıtma fikrinden almıştır.

Limni ve Malta Mektupları, Ziya Gökalp'in eseridir.

Genel olarak gazete ve dergilerde yayımlanan, öğretici niteliği ağır basan röportajların çok yönlü ve değişik anlatım olanaklarından yararlanılarak
oluşturulması onu sıradan gazete ve dergi yazısı olmaktan çıkarmış, yazınsal bir tür hâline getirmiştir.

Bu eserler Falih Rıfkı'ya aittir.

Tezkire geleneği klasik Türk edebiyatında biyografi anlamında zengin bir malzeme oluşturur. Ancak şüphesiz ki bunları modern biyografinin başlangıcına koymak mümkün değildir. Eski Türk edebiyatı içerisindeki tezkirecilik geleneğinin başlangıcı, Arap edebiyatına dayanmaktadır. Edebiyatımızda
tezkire ilk olarak XV. yüzyılda Çağatay sahasında Ali Şir Nevayî tarafından yazılmıştır. Anadolu sahasında ise ilk örneği Sehi Bey (Heşt-Behişt) tarafından verilmiştir. Tanzimat sonrasında da tam bir tezkire olmamakla birlikte tezkirelerden hareketle oluşturulmuş eski edebiyat şairlerinden bahseden
biyografilere rastlamaktayız. Muallim Naci’nin Osmanlı Şairleri (1890) ve Esâmi (1890) isimli eseri bunlar arasında sayılabilirler.

Monografi: Ünlü bir kişinin bütün şahsiyetini, hayatının tamamını, eserini, her yönüyle ele alan veya aynı detaylı bakış açısıyla herhangi bir konuyu ele alan yazılara “monografi” denmektedir. Öyleyse, (a) şıkkı yanlıştır.

Portre: Bir yazarın, ya­kından tanısın ya da tanımasın değerli saydığı, et­kilendiği, beğendiği kişilerin karakter özelliklerini, belirgin yanlarını, aralarında geçen ilginç olayları veya daha başka özelliklerini anlattığı üç beş sayfalık kısa yazılara “portre” denir. Bunun iki türü vardır. Bunlardan birincisi ele alınan kişinin dış görünü­şünden bahseden fiziki portre’dir. Diğeri ise tahmin edildiği üzere karakter özelliklerinden, iç dünyadan bahseden ruhsal portredir. Öyleyse, (b) şıkkı yanlıştır.

Nekroloji: Bir şahsiyetin ölümü üze­rine, hemen aynı günlerde gazete ve dergilerde ya­kınları tarafından yazılan ve onun şahsiyetinden, eserlerinden bahseden yazılara da “ölüm ardı ya­zısı” bağlamında “nekroloji” denmektedir. Bu gibi ölüm ardı yazıları deneme türü içinde de değerlen­dirilmektedirler. Çünkü bu gibi ölüm ardı yazıla­rının tümüyle biyografiye dayalı olanları olduğu gibi, haber verme nitelikli olanları, duygusal içerik­li olanları, bir anıya dayalı olanları, portre özellikli olanları, eleştirel olanları da bulunmaktadır. Öyleyse, (c) şıkkı yanlıştır.

Otobiyografi: Bir yazarın kendi yaşam öyküsünü yazmasıy­la ortaya çıkan biyografiye “otobiyografi” veya “öz yaşam öyküsü” denir. Otobiyografiler, ben merkez­li olduğu için kişisellik ön plandadır. Dolayısıyla yaşanmışlığa bağlı olarak yazarın yaşadığı zamana ait sosyal düşünceleri, tutum ve tavırları, zihniyeti, dinî, ahlaki düşünceleri, mutlulukları, hüzünleri söz konusu olabilmektedir. Otobiyografi ile anı/ hatıra türü birbirine oldukça yakındır. Fakat otobi­yografide merkezde yazarın kendisi vardır; bir nevi yazar kendi dünyasına bakar, öznel bir yaklaşım söz konusudur; anı/hatırada ise çevredeki insanlar da ön plana çıkar. Öyleyse, (d) şıkkı yanlıştır.

Biyografik roman: Bilimsel ve edebî biyografilerin yanı sıra bel­ki de edebî-sanatsal biyografinin farklı bir boyu­tu olarak görülebilecek “biyografik roman” dan da söz edilebilir. Burada bir romandan beklenen bütün bir kurmaca, tam bir karakter yaratma söz konusu olmasa da, bütün biyografik veriler bir kurmacaya dönüştürülür, bir roman veya hikâye formatında verilir, diğer bir anlamda, önemli bir şahsiyet bir romanın, bir hikâyenin kahrama­nına dönüştürülerek anlatılır. Bu tarz eserlere de “biyografik roman” denir. Bir anlamda burada söz konusu edilen kişi, hayat içerisinde ya­şayış, düşünüş; fiziksel, ruhsal bütün özellikleriy­le canlı bir kişilik olarak sergilenir. Öyleyse, (e) şıkkı doğrudur.

Edebiyatımızda tezkire ilk olarak XV. yüzyılda Çağatay sahasında Ali Şir Nevayî tarafından yazılmıştır. Doğru yanıt B seçeneğidir.

Anı/hatıra/hatırat; kişinin yaşadıkları, gördükleri ve işittiklerini, üzerinden belli birzaman geçtikten sonra hatırlaması ve bu hatırladıklarını kendi algı ve bakış açısına göre yazmasıdır. İnsanın hafıza ve hatırlama gücüne dayanan bu eylem sonucu ortaya konan farklı uzunluktaki nesir metinlerine de anı/hatıra/hatırat denir.

Türk kültüründe de röportaj geleneğinin ilk örneklerini Osmanlı Dönemi’nde yazılmış seyahatnamelere kadar uzatmak mümkündür. Türk denizcisi Seydi Ali Reis (1498-1563), komuta ettiği Osmanlı donanmasının kötü hava koşulları nedeniyle güzergahında yaşadığı zorunlu değişiklikler sonrasında Hindistan,Afganistan, Irak ve İran’dan geçerek İstanbul’a geldiğinde
yaşadıklarını, gördüğü şehirleri, karşılaştığı ilginç olayları ve çektiği zorlukları Mirat’ül Memalik (Ülkelerin Aynası) adlı eserinde anlatır. Türkçe yazılmış
ilk gezi kitabı olarak kabul edilen bu eserini Seydi Ali Reis, Edirne’de Kanuni Sultan Süleyman’a sunar.

Atatürk’ün doğumundan ölümüne kadarki hayatını kapsayan Çankaya isimli anıları yazan Falih Rıfkı Atay'dır.

Ahmet Haşim'in eserinin adı Frankfurt Seyahatnamesi'dir.

Faik Sabri Duran'ın eseri İstanbul’dan Londra’ya Şileple Bir Yolculuk'tur.

Giriş bölümünün sürpriz, şaşırtıcı bir paragraf olduğu, en son
söylenmesi gereken kelimelerin en başta söylendiği
röportajlar sunuş tarzına göre olan röportajlardan Amerikan röportajı olarak adlandırılır.

Cezaevi Anıları: Zeynep Oral, Bir Ses

Bir roman kurgusuna ulaşan biyografik roman diyebileceğimiz bir eser Oğuz Atay’ın bilim adamı ve hocası Prof. Dr. Mustafa İnan’ın hayatını anlattığı ve
1975’te yayımlanan Bir Bilim Adamının Romanı adlı eseridir. Dediğimiz gibi bu eser kurgusundaki başarı dolayısıyla biyografik romanların alışılagelen
yapısının biraz dışında yer almaktadır. Buna göre doğru cevap D seçeneğidir.

İsmail Habip Sevük Türkiye dışına yaptığı seyahatlerine ait gözlemlerini "Tuna’dan Batı’ya" (1935) kitabında belirten önemli edebiyat tarihçimizdir.

Edebiyatımızda röportaj türünün ilk örneklerini Diyorlar ki ve Anafartalar Kumandanı Mustafa Kemal’le Mülakat adlı eserleriyle Ruşen Eşref Ünaydın vermiştir.

 Öyküsel röportajlar, anlatım tarzına göre röportaj türünde yazılan eserlerdir.

Namık Kemal, Batılı anlamda eleştiriyi mektuplarıyla edebiyatımıza taşımıştır. Ziya Gökalp, sürgün gittiği Malta’da yazdığı mektuplarda zaman zaman felsefi, sosyal ve eğitim konularına değinmiş, mesajlar vermiştir. Cahit Sıtkı Tarancı’nın Diyarbakır, Paris, Burhaniye ve Ilıca’dan Ziya Osman Saba’ya 1930- 1946 yılları arasında yazdığı mektuplar Cumhuriyet Dönemi’nin bu türde yayımlanan en geniş kapsamlı kitapları olarak nitelendirilebilir. Sabahattin Eyüboğlu’nun Necati Cumalı’ya yazdığı mektupta türün özelliklerini görmek mümkün. Özel mektup türünün bir örneği olan bu mektup yayımlandığı için yazınsal bir mektup hâline dönüşmüştür. Anlatım tarzının doğal, içten ve yalın olduğu dikkati çekmektedir.

Şevket Süreyya Aydemir ise Suyu Arayan Adam isimli anılarında; yakın çevresini, okul yıllarını, sahip olduğu idealler uğruna verdiği mücadeleleri,
fikir ve düşüncelerindeki değişmeleri, Türk toplumunun yaşadığı önemli değişim ve dönüşümleri, kendi gözlem, intiba ve yorumları çerçevesinde akıcı bir dille kaleme almıştır.