Soru cevap yöntemi kullanılırken dikkat edilmesi gereken hususlar:

Sorular, mümkün oldukça açık uçlu olmalı, “evet” ya da “hayır” denilerek cevaplanacak türde olmamalıdır.

Öğrencilere sorulan soruların cevaplarını bulmakta zorlandıkları hissedildiğinde ipuçları verilerek cevabı bulmalarına yardımcı olunmalıdır.

Öğretmenin soracağı sorular basit, kolay takip edilir ve anlaşılır olmalı, herhangi bir belirsizlik taşımamalı ve öğrencinin gelişim düzeyine uygun olmalıdır.

Soru sorduktan sonra düşünmesi için öğrenciye yeterli zaman tanınmalıdır.

Sorular, genellikle tüm sınıfa sorulmalıdır.

Varlığın ilk sebebinin ne olduğu konusunda felsefe tarafından verilen belli başlı cevaplar arasında, “ruh, madde, yetkin varlık, idea, su, ateş, sayı, atom, doğa, Tanrı, değişme” vardır. Bu konuda oluşan sorular ise şöyle sıralanabilir:

• Nereden geldim?"
• Nereye gidiyorum?"
• Görevim nedir?"
• Hayatın anlamı nedir?"
• Neye inanmalıyım?"
• Sonum ne olacak?"
• Bu dünyadan sonra yeni bir dünya daha var mı?

Okul öncesi dönemde daha sonraki yıllarda dinî kavramların anlaşılabilmesi ve içtenlikle yaşanan dinî bir hayat için temel olabilmesi için gösterilebilecek koşullardan biri de çocukların hayal gücünü beslemek ve zenginleştirmektir.

Çocukta ahlâk ve adalet duygularının gelişmesinde de anne baba tutumlarının büyük etkisi vardır.

Ailede din eğitiminin dayandığı temel, sevgi ve güven duygularıdır. Çocuğun ailede sevgi ve güvene dayalı bir atmosfer içinde büyümesi onun gençlik ve yetişkinlik çağlarında inanan bir insan olması, dinini sevmesi, Allah’ı sevmesi ve O’na güven duymasının ön şartıdır.

Gösterip yaptırma, bilgi kazandırmak, ilgi uyandırmak, göze ve kulağa aynı anda hitap etmek suretiyle işin nasıl yapıldığını göstermek için başvurulan bir öğretim yöntemidir. Bir işin, hareketin veya davranışın en uygun biçimde ve ustaca nasıl yapılabileceğini göstermesi bakımından önemli bir öğretim yöntemidir. Gösteri veya demonstrasyon yöntemi olarak da anılan bu yöntem, bir yeteneği, ortaya koymaktan veya bir şeyin nasıl yapılacağının süreçlerini göstermekten öte, onun ilkelerini de ortaya koyar.

Allah Teâlâ kâinatı, belirli bir ölçü ve kanuna bağlı olarak yaratmıştır. Buna Kur’an diliyle, “Sünnetullah” denir.

Genellikle 2-6 yaşları arası ilk çocukluk dönemi olarak kabul edilir

Bu tip bir insanın özelliklerini şöyle sıralayabiliriz:

Yaratıcı ile de, yaratılmışlarla da barışıktır.

Elinden ve dilinden kimseye zarar gelmez.

Düşenin dostudur.

İnsanların en hayırlısının, insanlara faydalı olan kişi olduğunu bilir.

Gerektiğinde başkalarını kendisine tercih eder.

Küçüklerin de büyüklerin de hakkını korur.

İyi ve güzel olanın yanında, kötü olanın da karşısındadır.

Hedefi hayır olan işlerde yarışır.

Bencil (egoist) değildir.

Sadece iyilik ve güzellikte yardımlaşır.

Başkaları tarafından kendisine hak olarak bir şey verilse bile, vicdanında bunun tekrar hesabını yapar.

Alış-veriş yaptığında aldatmaz.

Emaneti ehline verir.

Üzerine bir iş aldığında, onu en iyi şekilde yapmaya çalışır.

Kendisi için istediğini başkaları için de ister.

Allah’tan korkar, kuldan utanır.

Hakka, haklıya ve haklılığa daima itibar eder.

Rızkın ve malın asıl sahibinin Allah olduğuna inanır.

Hiç ölmeyecek gibi dünya, yarın ölecekmiş gibi de öteki dünya için çalışır.

Sunuş yoluyla öğretim stratejisi, açıklayıcı, yorumlayıcı bir yaklaşımla kavram ve genellemelerin öğretildiği, konunun öğretmen tarafından öğrenmeye en uygun şekilde organize edilerek sunulduğu, öğretmen-öğrenci arasında yoğun bir etkileşimin yaşandığı bir öğretim stratejisidir. Sunuş yoluyla öğretme yaklaşımında, öğretmen öğrencilerin derse aktif bir şekilde katılımını sağlamaya çalışır. Öğretmenin rehberliğinde kavramlara ve genellemelere kendisi ulaşır ilkesi ise buluş yoluyla öğretim stratejisinin bir özelliğidir.

Türklerin İslamiyet'i kabul ettikten sonra, ilk yazılı eser olma özelliğini taşıyan Yusuf Has Hacib’in, Kutadgu Bilig isimli kitabı, önemli bir örnektir. Çünkü eser, Doğu Karahanlı Hükümdarı Tabgaç Buğra Han (Ebu Hasan bin Süleyman Arslan) için kaleme alındığından dolayı bir Siyasetname sayılır. Tamamen rumuzlar ve sembollerle yapılan bir anlatım tarzı benimsendiği için alegoriktir. Öğretmeyi hedef aldığı için de didaktiktir.

Din eğitimi temelleri arasında psikolojik, felsefi, ekonomik, hukuki, evrensel temeller vardır.

“insanın dinî gelişimi için gerekli öz” anlamındaki fıtrat hali, çocuk konuşmaya başlayıncaya kadar devam eder. Bu da yaklaşık 2 yaş civarıdır.

İman konusunda zorlamanın olamayacağını, Kur’an bütün açıklığı ile bildirmektedir (Bakara 2/256). Bu noktada, herkesin dini anlayışı kendisine aittir (Kafirûn 109/6).İslâm hiç kimsenin ırkına, bölgesine, soyuna ve sülalesine eleştiri getirmez (Hucurat 49/12). Çünkü bunların hiçbirini, insan kendi iradesiyle belirlemez. Dolayısıyla sorumlu da tutulamaz. Hz. Peygamber’in de bu konuda şöyle bir ikazı vardır:v“Herkes Hz. Âdem’in neslindendir. O da topraktan.” (Tirmizi, Tefsir-iSure, 50)İslâm’da üstünlük imanda ve Allah’a kulluk bilincine (takva) sahip olmadadır. Bunu gerçekleştirme noktasında ise herkes eşittir.

Varoluşla ilgili sorulara en tatmin edici cevabı din vermiştir. Birkaç örnek verecek olursak, bütün peygamberlere sorulan sorular,
· Ruh
· Kıyametin kopuş vakti
· Öldükten sonra dirilme meselesi olmuştur. 

Muhatap almak gençlerle etkili bir dinî iletişimin kurulabilmesi için iletişim ağını altüst eden davranışlardan ve ifadelerden birisi değildir.

Medeniyetin belirli bir toplumda aldığı şekle ise kültür denir.

Sözlüklerde bu kavramın karşılığı, yol bilmeyenlere yol göstermek, tarif etmek, kişiye seyahatinde veya işinde kılavuzluk etmek ve rehberlikte bulunmaktır.

Genç yetişkinlik olarak da isimlendirilen bu dönem 18-22 ile 35-40 yaşları arasını kapsar. İnsan hayatının pek çok açıdan en yoğun olduğu bir dönemdir. Birey, evlenme, iş sahibi olma, yuva kurma vb. geleceğini etkileyen ve belirleyen önemli kararları bu dönemde alır.

Medreselerdeki eğitim ve ilim anlayışının gelişmeye ve üretken olmaya kapalı hale gelerek hedefin,   mevcut bilgilerin belirli kaynaklardan öğrenilip aktarılmaya dönüşmesi eğitim ve ilim anlayışı ile ilgilidir. Yukarıda da belirttiğimiz gibi, İslâm dünyasında tecrübe ve düşünceye dayalı bilimlere olan ilgi azalmış,   eğitim ve ilim alanlarında belirli esasların dışına çıkılmaması gerektiği biçiminde bir anlayış yaygınlaşmıştır.