Müsamaha ve tolerans Hoşgörü anlamına gelmektedir.

Toplumsal hukuk alanında önemli görüşleri bulunan İslâm bilgini Mâverdî tarafından, el-Ahkâmu’s-Sultâniyye adlı eserde ortaya konulan hususlardır. Mâverdî, adı geçen eserinde irşad ve rehberlik göreviyle görevlendirilmiş mürşid-rehber ile devlet tarafından asayiş ve düzeni sağlamak amacıyla görevlendirilen muhtesib arasındaki farkları ortaya koyar. Söz konusu bu farklar aynı zamanda irşad ve rehberlik hizmetiyle ihtisab faaliyeti arasındaki önemli ayrımı tespit etmemize imkan sağlar. Yine bu bilgiler, irşad ve rehberlik hizmetleriyle ilgilenen kişilerin yetki ve sorumluluklarını da belirler. 

İyileştirme, destekleme ve yönlendirme fonksiyonları dini danışma ve rehberlik hizmetinin üç temel fonksiyonu olarak bilinir. 

Bütün bunlardan sonra, küreselleşen dünya gerçekleri çerçevesinde yapılacak kültürlerarası din eğitiminin başlıca amaçları şöyle belirlenebilir:

? Farklı inançlar karşısında doğru bakış açısı geliştirebilmek.

? Farklı din ve inançların din eğitimindeki yerini, değerini ve önemini fark edebilmek.

? Farklı din ve inançların karşılaştırılması sonucunda kendi inancının değeri ve anlamı hakkında değerlendirme yapmasına katkıda bulunabilmek. ? Farklılıkların hayatın dinamik bir gerçekliği olduğunun ve birlikte yaşamanın vazgeçilemez bir zorunluluk olduğunun fark edebilmesine yardımda bulunmak. .

İnsan çok yönlü bir varlıktır. Başta akıl ve irade sahibidir. Bu sayede, kâinattaki varlıklar, olaylar ve olgular arasında bulunan ilişkileri görür ve hepsinin bir amacının olduğunu kavrar. Sonunda da kendi pozisyonu gereği yapması gerekenler hususunda tercihlerde bulunur. Düşünme, âlet yapma, konuşma, dik yürüme, kültür, medeniyet ve hukukî normlar oluşturma, öğrenme, iletişim kurma vb. özellikler insana aittir.

Dinî danışma ve rehberlik kavramı bize batı dünyasından geçmiştir. Bu kavram, Pastoral Care denilen ve genellikle rahiplerin ve papazların özellikle kilise dışında yürüttükleri dinî danışmanlık ve rehberlik hizmetlerini ifade etmektedir. Pastor kelimesinin “papaz” anlamından yola çıkarak “din adamlarının verdiği manevî destek, tavsiye ve öğüt” anlamında kullanılan Pastoral Care, günümüzdeki dinî danışma ve rehberliğin temelini oluşturmuştur. 

Türkiye’de Cumhuriyet’in kurulmasından bugüne kadar okullarda din eğitimine yer verilmesi konusu çok tartışılmıştır. Süreç içerisinde programlarda din eğitimine yer verilmediği dönemler olduğu gibi, seçmeli ve zorunlu statüde yer verilmesi biçiminde uygulamalar da olmuştur. 1982 yılından itibaren Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersi adıyla, ilköğretimde 4-8. sınıflar arasında haftada 2, ortaöğretimin bütün sınıflarında ise haftada 1 saat süreyle zorunlu olarak okutulmaktadır.

Avrupa’daki ülkelerin tamamına yakın kısmında devlet okullarında din eğitimine yer verilmekte; ancak anlayış ve uygulamalarda farklılıklar görülmektedir. Farklılığın temel nedenleri arasında ihtiyaçlar, hukuki düzen, gelenek ve sosyal yapı gibi nedenler sayılabilir. Bazı ülkelerde programlarda sadece bir mezhep/dinin öğretimine yer verilirken, bazılarında belirli bir temsil oranına ulaşan dinlerin her biri için ayrı programlar hazırlanmaktadır. Tek bir program içerisinde bütün dinlere eşit olarak yer verilerek hazırlananan programlar da diğer bir türü oluşturmaktadır. Mesela İtalya’ da devlet okullarında yalnızca Katolik mezhebine, Yunanistan’da ise Ortodoks mezhebine yer verilmekte, öteki dinlerin yanı sıra diğer Hıristiyan mezhepleri de öğretim konusu yapılmamaktadır.

İyi bir insanın niteliklerinden biri de hiç ölmeyecek gibi dünya, yarın ölecekmiş gibi de öteki dünya için çalışır.

Ziya Gökalp ise kültürü, “bir kavmin vicdanında yaşayan kıymet hükümlerinin toplamı” ya da biraz daha açık biçimi ile “bir milletin dînî, ahlâkî, hukûkî, aklî, estetik, lîsânî, iktisâdî ve fennî hayatlarının âhenkli bir bütünü” olarak tanımlamaktadır.

Edimsel mesaj, yaşantıları değiştirmeye, şekillendirmeye yöneliktir. Bu tür mesajların iletilmesinde de en etkin yol ilişkisel iletişimler kurmaktır. 

Dini rehberlik gerektiren konuların üç grup halinde ele alınması mümkündür. Bunlar; inanç ve ibadetler, sosyal yaşantılar ve bireysel dini sorunlardır.

Edib   Ahmed Yüknekî   ise,   Karahanlı   beylerinden   Muhammed   Dâd Sipehsalar’a   hediye   ettiği   Atabetü’l-Hakâyık   (Hakikatler   Eşiği)   isimli eserinde, Müslümanca nasıl ahlâklı olunacağını, hadisler ışığında, didaktik bir üslupla kaleme almıştır.

Dini^ konularda bilgi veren kişinin güvenilir, inanılır ve alanında uzman biri olması kadar dinleyenler tarafından sevilen biri olması da ikna edicilik bakımından önem taşır. Dinleyenler tarafından sempatik, cana yakın, anlayışlı ve kendilerinden biri gibi görülen konuşmacıların çekiciliği yüksektir. Bencil, kibirli, sosyal ve kültürel aykırılıklar taşıyan, dinleyenlerin ruh dünyasından uzak kimseler iticidirler. 

Genel anlamda yöntem, “hedefe ulaşmada izlenen en kısa yol” olarak tanımlanır. Eğitim öğretim sürecinde, öğrenme olayını gerçekleştirmek amacıyla başvurulan tüm yollara da öğretim yöntemleri denir. O¨ğretim yöntemleri, eğitim hedeflerinin gerçekleştirilmesinde ve eğitim durumlarının düzenlenmesinde çok önemli bir yere sahiptir. 

Dini iletişimde kaynak, din öğretimi görevi ve din hizmetleri yürüten kişidir.

Din eğitimi açısından bütünlük, insanı sadece bir kaç yönü ile değil, bütün fıtri^ kabiliyetlerini geliştirmeyi ifade eden bir kavramdır. Büyük mütefekkir Muhammed İkbal’in ifadesiyle, “din, ne mahza tefekkür, ne sırf histir, ne de ancak amel.” Din eğitimi ve öğretimi de ne sadece zihinsel bir çaba, ne sırf duygusal bir ifade ve ne de bedensel bir hareket ile gerçekleşebilecek bir faaliyet olacaktır. 

Türklerin İslâmiyeti kabul ettikten sonra, ilk yazılı eser olma özelliğini taşıyan Yusuf Has Hacib’in, Kutadgu Bilig isimli kitabı, önemli bir örnektir. Çünkü eser, Doğu Karahanlı Hükümdarı Tabgaç Buğra Han (Ebu Hasan bin Süleyman Arslan) için kaleme alındığından dolayı bir Siyâsetname sayılır. Tamamen rumuzlar ve sembollerle yapılan bir anlatım tarzı benimsendiği için alegoriktir. Öğretmeyi hedef aldığı için de didaktiktir. En önemli yönü ise muhtevasıdır. O da genelde, İslâmî unsurlardan ibarettir.

Son çocukluk çağında, hastalıklardan ve felaketlerden korunma, anne-babasının ve sevdiklerinin sağlığı ve iyiliği isteklerini dile getiren dualar alır. Artık, yapılan duaların, sırf şahsî istekleri dile getirmenin ötesinde Allah ile kendisi arasında bir bağ kurmak gibi önemli bir işlevinin olduğu fark edilmeye başlanır.