Nispeten daha basit bir görev verilen veya sadece mektup götürmek için yollananlara “Nameres” denildiği bilinmektedir. Doğru cevap A'dır. 

Arapçada güven ve güvenlik anlamına gelen ve İslam ülkesine girmek isteyen bir kişi veya orduya müsade verildiğini gösteren belgeye aman adı verilir.

Metternich 1808 yılında “Kamuoyu en güçlü bir ortamdır. Din gibi en karanlık köşelere bile sızabilir” demiş, “Kamuoyu genel politikanın önemli itici güçlerinden biridir” ifadesini de kullanmıştı.

1789'da tahta çıkan III. Selim dönemine kadar Osmanlıların yabancı ülkelerle ilişkileri tek yönlü kalmıştır.

Osmanlıların 19. yüzyıl öncesinde yabancı devletlere elçi yollama nedenleri arasında Padişahın tahta çıkışını bildirmek, yabancı hükümdarların taç giyme törenlerinde temsil, anlaşma metinlerinin iletilmesi, dostluğu yineleme, ittifak olanağı aramak, padişah veya sadrazam mektubunu iletmek gibi hususlar sayılabilir.

Müzakereler için ‘uygun bir mevsim’ olduğu yaklaşımı beş yüzyıl önce Guicciardini tarafından ortaya atılmıştır. Bu düşünce örneğin, elverişli bir uluslararası konjonktürün oluşmasını veya ilgili ülkelerde birbirine olumlu bakan yöneticilerin iktidara gelmesini beklemenin anlaşma şansını arttırabileceği varsayımına dayanmaktadır. Bugün müzakere ve temaslarda ‘uygun mevsimi kollamak’ diplomasi uygulamasında hesaba katılan başlıca unsurlardan biri hâline gelmiştir.

Diplomatik dokunulmazlığın hukuki temele dayandırılması ve bu kuralı bozanlar için -genellikle elçiyi gönderen makama teslim edilmesi şeklindeki yaptırımlar Roma Hukuku’nda öngörülmüştü. Elçiler gideceği yere ulaştıklarında da kendileri, maiyetleri ve malları fiziki anlamda dokunulmazlıktan yararlanmaya devam ediyordu. Zamanın hukukçularına göre bir elçi misilleme konusu olamaz, misyonun başlangıcından evvelki borçlardan sorumlu tutulamazdı ve tüm yerel vergilerden, resim ve harçlardan ve gümrük vergilerinden muaf tutulurdu. Elçilerin dokunulmazlıklarının göz ardı edilmesi, hatta elçilerin hapsolunması, kötü muameleye maruz bırakılması gibi hareketler “savaş nedeni oluşturmaktaydı”.

Doğu Roma İmparatorluğu’nun bu kadar uzun yüzyıllar ayakta kalmasının tek sırrı vardı: Etkin bir diplomasi. Dünyanın merkezi olan Konstantinopolis’te hüküm süren Bizans imparatorlarının seküler güç yanında ekümenik yani tüm “medeni evreni” kapsayan dinî güçleri onları diğer bütün hükümdarların üstüne çıkartıyor ve kendilerine yenilmezlik niteliğini kazandırıyordu. İmparatorluğun bir sorunu da, sürekli askerî zaferler sağlamaya yetecek ölçüde kaynaklara sahip olmaması idi. Bizans aslında sahip olmadığı gücü dış dünyaya varmış gibi gösterme hünerini zirvesine çıkarmıştır.

Doğru seçenek A şıkkında verilmiştir. Diplomasi “haçlı” zihniyetinden arındırılmalıdır. O yüzden A şıkkı yanlıştır.

İkinci Dünya Savaşı sonrası diplomasisine damgasını vuran iki gelişmeden daha söz edilebilir. Bunlardan birincisi, siyasi liderlerin daha önce de mevcut olan kişisel diplomasi uygulama eğilimlerinin artarak sürmesi, bu arada özel jetlerin açtığı olanakların ürünü olan “mekik diplomasisi” dahil uluslararası müzakerelerde doğrudan temas yönteminin yaygınlaşmasıdır.

1960'larda dekolonizasyon sürecinin çok hızlı olması nedeni ile birçok yeni ülke normal bir devlet kurmaya bile vakit bulamadan bağımsızlık kazandılar. Örneğin Belçika Kongo'yu altı ay içinde terk ederek, geride anarşinin sınırında bir ülke bıraktı.

Birinci Dünya Savaşı’nı resmen sona erdiren Versailles Antlaşması, muzaffer ülkelerin esas hedefi olan Almanya ile ilgili hükümleri içerdiği için genellikle Paris Konferansı’nın tek sonuç belgesi olarak anılır. Halbuki teknik olarak bu belge sadece Almanya’yla yapılan barış hakkındadır. Diğer mağluplarla ilgili barış anlaşmalarına Paris civarındaki çeşitli park ve şatoların isimleri verilmiştir: Osmanlı İmparatorluğu ile Sevr, Avusturya ile Saint Germain, Macaristan ile Trianon, Bulgaristan’la Neuilly.

2. Dünya Savaşı 1939 yılında Almanya'nın Polonya'yı işgali ile başlamıştır.

Savaş zamanında yapılan antlaşmalarda çoğu zaman savaş öncesi döneme nazaran farklı yöntemler uygulanmıştı. Hükûmetler bu amaçla normal diplomatik diyalog kanallarının et-rafından dolaşmayı yeğliyor, ayrıca, müzakerelerde amaçlarına uygun avantajlar sağlamak için büyük ölçüde propaganda ve yıkıcı faaliyet araçlarını kullanıyorlardı.

Jean Monnet'in başkanlığını yaptığı Ortak Fransız İngiliz Komisyonu'nun amacı ABD'den ikmal maddeleri sağlamaktı.

Henry Kissinger'e göre uluslararası istikrarın sürdürülebilmesinde en önemli etken işbirliği olan bir güç dengesidir.

Birleşmiş Milletler’in yönetim kurulu olan Güvenlik Konseyi’nin Milliyetçi Çin’in yerini Çin Halk Cumhuriyeti’nin alması dışında değişikliğe uğramayan daimi üyeleri Birleşmiş Milletler’de son sözü söylemeye devam etmişlerdir. Bu devletler Çin dışında ABD, Sovyetler Birliği, İngiltere ve Fransa’dı.

Diplomasi teorisi, esas itibariyle bugünkü haliyle bildiğimiz, 'modern' diplomasinin temellerinin atıldığı 15. yüzyıldan başlayarak Avrupa'da geliştirilmeye başlamıştır.