Araplar Abbasiler zamanında dünyanın geri kalan ülkeleriyle daha yoğun ilişkiler geliştirmişlerdir.

İlişkilerde asıl güçlük o dönemde egemenlik kavramının pek az gelişmiş olması ve özel ve kamu ayrımının belirsizliği nedeniyle kimin neyi temsil ettiğinin kesinleşmemesiydi. O kadar ki 16. yüzyıla kadar yerleşmiş bir diplomatik uygulamaya sahip egemen bir ülkeden bahsetmek pek mümkün değildir. Bunda, 1400 yıllarına kadar Batı Avrupa dünyasının kendisini hâlâ tek bir toplum olarak görmesi de önemli rol oynamaktaydı. Buna karşı Hristiyanlığın birliği hakkındaki inanç değişmemişti. Bu inanç, genellikle tüm Batı toplumlarınca ortaklaşa benimsenen bir hukukun oluşmasına da yol açmıştır.

Osmanlı ile ülkelerin arasında ilişkilerin bozulduğu hâllerde ‘aman’ ile gelmiş olan yabancı devlet elçisinin misafirlik statüsü iptal edilmekte hatta hapsedilmekteydi. Elçi hapsi uygulaması, savaş açılan ülkedeki Osmanlı tüccar ve uyruklarının iadesini sağlamak için de başvurulan bir yöntemdi. Son olarak 1799’da Mısır sorunu nedeniyle Fransa’ya savaş açıldığında Fransa Maslahatgüzârı Ruffin’in maiyeti ile birlikte Yedikule’ye hapsedilmesinden sonra, karşılıklılık ilkesine dayalı diplomasiye geçilen III. Selim döneminde elçi hapsedilmesi uygulamasından vazgeçilmiştir

Machiavelli için diplomasi devletin karşı tarafı aldatmak için kullanılan önemli bir araçtır. Bu nedenle, diplomasiyi bir devletin karşı tarafı aldatmak için kullandığı bir araç olarak görür.

Romalılar devlet yönetimi, mimari, sanat ve alanlarında olduğu gibi diplomaside
de Yunanlıların mirasını devraldılar.

Otuz bir ülkenin imzaladığı Milletler Cemiyeti Sözleşmesi 10 Ocak 1920’de yürürlüğe girmiş, üye sayısı daha sonra 63’e kadar yükselmiştir. Milletler Cemiyeti’ni yaratan Paris Konferansı sonuçlarından olan Sevr Antlaşması’nı onaylanmadan ortadan kaldıran ve 1923’te Lozan Antlaşması’nı yapan Türkiye Cumhuriyeti Milletler Cemiyeti’ne 1932’de, Sovyet Rusya 1934’te üye olmuştur.

Fransız Devrimi'nde Osmanlı Devleti'nin Fransa elçisi olarak Seyit Ali görev yapmıştır.

Doğru cevap D seçeneğidir. 

Birinci Dünya Savaşı’nı resmen sona erdiren Versailles Antlaşması, muzaffer ülkelerin esas hedefi olan Almanya ile ilgili hükümleri içerdiği için genellikle Paris Konferansı’nın tek sonuç belgesi olarak anılır.

Otuz bir ülkenin imzaladığı Milletler Cemiyeti Sözleşmesi 10 Ocak 1920’de yürürlüğe girmiş, üye sayısı daha sonra 63’e kadar yükselmiştir.

Eski Yunan diplomasisinin İÖ.700 yıllarındaki ilk izlerini edebiyatında, özellikle dünyanın diğer bölgelerine gezileri anlatan ve devletlerarası ilişkilere de değinen İlyada ve Odysseia’de bulabiliriz. Olimpiyatlar diplomasi tarihi açısından değer taşır. Olimpik Mütareke (Ekecheria) geleneği İÖ. 9. yüzyılda, Elis’li Iphitos, Pisa’lı Cleosthenes ve Ispartalı Lycurgus arasında imzalanan bir sözleşme ile yaratılıştır. İlk diplomatlar diyebileceğimiz habercilerin mitoloji tanrıları ve özellikle tanrıların habercisi Hermes tarafından korunduğu varsayılırdı.

İçte ve dışta güvenilirliğini kaybetmesi

İtalyan şehir devletlerinin özel gereklerinden doğan mukim elçilik kurumu, Avrupa'da güvenliği sağlamanın başlıca aracı olarak savaşın yerini diplomasinin aldığı 15. yüzyıldan itibaren tamamen yerleşmiştir. Mukim elçileri tanımlamak için büyükelçi terimi kullanılmaya başlanmış, akreditasyonlarının kesin biçimde saptanması, talimatlarının dikkatle yazılması gibi uygulamalar yaygınlaşmıştır. Doğru cevap C'dir.

İtalya devletleri dışında Venedik'e ilk mukim elçi gönderen ülke İspanya olmuştur.

Osmanlı Devleti 18. yüzyıldan itibaren toprak kaybetmeye başladığı zaman Avrupa’nın izlenmesi, diplomasiye ağırlık verilmesi ve daimi elçilik açılması gereğini anlamıştır. İlk olarak III. Selim 1793’de İngiltere’ye daimi elçi yollamış. Üç yıl sonra Paris ve Viyana’da mukim elçilikler açılmıştır.

Mahmud, III. Selim zamanında önemi artarak, dış ilişkiler konusunda uzmanlaşan Reisülküttaplığın yerine 11 Mart 1836’da bir Hatt-ı Hümayun ile Hariciye Bakanlığını kurmuştur.

Konferanstaki önemli bir yenilik ilk defa bir ABD cumhurbaşkanının bizzat bir Avrupa Konferansı’na katılması, bir uluslararası anlaşmayı müzakere etmesi ve sonuçta Avrupa politikalarında bu kadar önemli bir rol oynamasıydı. Wilson’un Paris’teki mevcudiyeti bile başlı başına Avrupa devletler sisteminin çöküşe geçtiğinin bir işaretiydi.

Diplomatlara sunulan özgürlükler ve ayrıcalıklar günümüzde nihai statüsüne erişimi 1961 Viyana Sözleşmesi ile olmuştur.

Paris Konferansı’nın diğer sonuçları gibi yirmi yıl bile yaşamını sürdüremeyen Milletler Cemiyeti tecrübesi ise uluslararası ilişkilere 20. yüzyılda getirilen belki de en önemli yenilik sayılabilir.Temel amacı uluslararası ihtilaf ve çatışmaların barışçı yollarla çözülmesi olarak ilan edilen ve kolektif güvenlik ilkesine dayanan Milletler Cemiyeti üç ana organdan oluşmaktaydı: Fransa, İngiltere, İtalya ve Japonya daimi üyeleri olmak üzere on beş üye ülkeden oluşan ve yılda üç defa toplanan konsey; yılda bir toplanan ve bütün üyelerin katıldığı genel kurul ve uluslararası bürokrasi olarak çalışan sekretarya. Kurullarda bütün kararların oybirliğiyle alınması gerekiyordu.