ABD’deki konut finansmanı modelinde, hükümet destekli kuruluşların düşük sermaye/aktif oranı ile işleyebilmeleri, kredi kuruluşlarının az yoğunlukta sermaye sahip olmaları ve kredi kuruluşlarının öz sermayelerinin 32 katına kadar kredi riski taşıyabilmektedir. Dolayısı ile

Amerika’daki mortgage bankalarının verdikleri kredileri fonlama endişeleri düşüktür. Bu nedenle, ABD’deki en tipik kredi, düşük maliyetli, sabit faizli, 30 yıl vadeli krediler olmaktadır. 

 Gelişmekte olan ülkelerde konut finansmanı, büyük oranlı bir şekilde kurumsal olmayan sektör tarafından sağlanmaktadır. Gelişmekte olan ülkelerde konut finansmanının %10’undan azı finansal kurumlar tarafından gerçekleştirilirken gelişmiş ülkelerde bu oran %30 seviyesindedir. Bu nedenle kamu sektörünün gelişmekte olan ülkelerde sağlaması gereken husus, kurumsal olmayan finansman kaynaklarının kurumsallaştırılmasıdır. 

İpotek bankacılığı yöntemi konut finansmanı yöntemleri içerisinde en gelişmiş olanıdır. İpotekli konut finansmanı özü itibariyle ipoteğe dayanmaktadır. İpotek kavramıyla alacak garantilenmektedir.

İpotekli konut finansman sistemi Avrupa’dan yapılan göçlerin etkisiyle 1900’lü yıllardan itibaren ABD’de de yaygınlaşmaya başlamıştır. ABD’de ilk düzenli ipotekli konut  finansmanı uygulamaları 1930’lu yıllarda düşünülenin aksine bankaların değil sigorta şirketlerinin öncülüğünde başlamıştır. 

Devletin gayrimenkul mülkiyetini koruması genel bir görevdir. Devlet tüm özel ve tüzel kişilere ait gayrimenkulleri korur. 1982 Anayasasının 35.maddesinde “Herkes mülkiyet ve miras hakkına sahiptir. Bu haklar ancak kamu yararı amacıyla kanunla sınırlandırılabilir. Mülkiyet hakkının kullanılması toplum yararına aykırı olamaz.” denilmekte ve böylece herkesin mülkiyet ve miras haklarına sahipliği güvence altına alınmaktadır. 1982 Anayasasında gayrimenkul değerlemesi ile ilgili hükümler yukarıda değinilen özel mülkiyete konu gayrimenkullerin kamulaştırılması veya devletleştirilmesine ilişkin uygulamaları içermektedir.

5582 sayılı Kanunun 7. maddesinde ipotekli sermaye piyasası araçlarının konut finansmanında kullanılması öngörülmüştür.

İpoteğe dayalı menkul kıymetler aşağıdaki şekilde sıralanabilir: İpotekten geçen menkul kıymetler, Teminat ipotek yükümlülükleri, Getirisi ayrılan ipoteğe dayalı menkul kıymetler, İpoteğe dayalı tahviller olarak sıralanabilir. 

Lojistik hizmet veren kuruluşlar konut finansman sisteminde yer almazlar.

Türkiye’de özellikle 1950’li yıllarda başlayan köyden kente yoğun göç ve hızlı kentleşme olgusu, zaman içerisinde ağırlaşan ve yoğunlaşan konut sorununu gündeme getirmiş ve bu sorunun çözümü için çeşitli konut politikaları denenmiş ve kurumsal yapılanmalar oluşturulmuştur. 1947 yılında Emlak ve Kredi Bankası’nın kurulması, 1958 yılında İmar ve İskan Bakanlığı’nın kurulması, 1965 yılında “Gecekondu Kanununun” çıkarılması, 1984 yılında Toplu Konut ve Kamu İdaresi’nin kurulması ve toplu konut fonunun oluşturulması, 2007 yılında “Konut Finansmanı Sistemine İlişkin Çeşitli Kanunlarda Değişiklik Yapılması Hakkında Kanunun” kabul edilmesi gibi faaliyetlerdir.

Gayrimenkulün ipotek değerinin tedavülü yoluyla finansman sağlanması ise ilk defa Prusya’da 1769 yılında Büyük Frederich’in Emirnamesi ile başlamıştır. 

Türk konut finansman sisteminde yer alan kişi veya kuruluşlar şunlardır: Kredi kullanan kişiler (tüketiciler), ipotek finansman kuruluşları (menkul kıymet ihraç eden-ihraççı), kredi kullandıran konut finansman kuruluşları (banka veya finansal kiralama şirketleri), inşaat şirketleri, sigorta şirketleri, gayrimenkul değerleme uzmanları, büyük yatırımcılar (yatırım fonları veya şirketleri), küçük yatırımcılar ve sistemi düzenleyen kamu kuruluşları (özellikle Sermaye Piyasası Kurulu ile Bankacılık Düzenleme ve Denetleme Kurumu). Konut finansmanı sisteminin etkin olarak çalışabilmesi için, piyasada arz edilebilir yeterli hacimde uzun vadeli konut kredilerinin olması gerekir. Bunu sağlamak için de finans piyasalarının yeterli düzeye ulaşmış olması gerekir. Ayrıca konut finansmanı sistemi, konut üretim düzeyi ile de yakından ilgilidir.