Tönnies’nin “topluluk” ve “toplum” gruplandırması, Durkheim’ın “mekanik dayanışma” ve “organik dayanışma” ayrımı, Maire’nin “statü” ve “sözleşme”si, Spencer’ın “savaşçı toplum” ve “barışçı toplum” ile Redfield’in “folk toplumu” ve “kent toplumu” ikileştirmesi; toplum yapılarının sınıflandırılmasına örnek oluşturmaktadır.

Meslekler sosyolojisi alanında 1960’ların sonlarına kadar olan dönem, fonksiyonalist teorilerin geliştirildiği ve baskın olduğu bir dönem olmuştur. Fonksiyonalist modele göre profesyonel meslekler, toplumun değer ve hedeflerini yansıtan durağan kurumlardır. Bu nedenle toplumun mesleki ve sosyal yapısı açısından çok önemli görülürler. Toplumun ihtiyaç duyduğu belirli görevleri yerine getirme fonksiyonunu üstlenen birimler olarak vurgulanırlar. Profesyonel meslek sahipleri, ellerindeki uzman bilgileri sayesinde müşterileri üzerinde önemli bir güce sahiptirler ve müşteriler de profesyonellerin, bu bilgiyi onların avantajına olacak şekilde kullanacakları düşüncesiyle kendilerini onlara teslim ederler. Bu nedenle fonksiyonalist teoriler, profesyonel meslekleri toplumla mutabakat içinde olan kurumlar olarak görürler.

Para ve maliye politikası dışındaki araçlarla kaynak tahsisini veya üretim ve kaynak tahsisinin genel mekanizmalarını değiştirmek için tasarlanan politika eylemleri sanayi politikalarına işaret etmektedir.

Sanayi sektörü içerisinde üretim ve istihdam açısından en büyük paya imalat sektörü sahiptir.

Toplum kavramı, soyut ve belirsiz bir bütünü ifade etmemekte; aksine somut bir nitelik taşımaktadır. Bunun nedeni, toplumun insan-doğa ve insan-insan etkileşimi doğrultusunda oluşan ve biçimlenen nesnel bir gerçek olmasıdır. İnsanın bütün değerleri, bu etkileşim sürecinde gerçeklik ve anlam kazanmaktadır. Bu çerçevede toplum, sadece kendini oluşturan insanlar toplamı da değildir. Toplum, aynı zamanda insanlar arasındaki ilişkiler ve bu ilişkilerin biçimlendirdiği yapısıyla var olabilmektedir. Dolayısıyla toplum, birbirinden farklı kurumlar ve kültürler oluşturan insanlar arasındaki ilişkiler bütünüdür. Toplum, sosyal ve işlevsel olarak farklılaşmış bireyler arasında eş güdümlü eylemlerin yer aldığı bir örgüt şekli olarak da tanımlanabilmektedir. Öte yandan toplum, belirli bir toprak parçasında ikamet eden ve aralarında ortak bir yaşam biçimini (kültürü) paylaşan bireylerin oluşturduğu en büyük grup niteliğindedir. Toplumu oluşturan bireyler, birlikte yaşamakta ve bir araya gelerek grupları meydana getirmektedirler. Toplumda yer alan bütün temel gruplar birbirleriyle karşılıklı bağımlılık içindedir ve bireyler söz konusu gruplara toplumsal rollerini oynayarak katılmaktadırlar.

Antik çağda hukuk ve tıp alanında özel bir eğitim olmadığı bilinmektedir. Hakimlik yapan kişiler, genelde davalı ya davacının arkadaşları arasından seçilip dava konusunu kendi görüşlerine göre yorumlamaları istenirdi. Bununla birlikte antik çağdaki meslek yapısına bakıldığında özel bir eğitim veren kurumlar olmadığını, mesleklerin uygulayıcılarının ayrı birer sosyal grup görünümünü kazanmadığını ve mesleki örgütlerin de bulunmadığını söylemek mümkündür. Birçok profesyonel mesleğin antik çağlarda kökenleri olmakla birlikte modern tarihleri daha sonra yazılmıştır

Sanayileşme politikasına ilişkin tanımlarda dikkat çeken hususlardan biri, devlet müdahalesi vurgusudur. Sanayileşme politikası, devletin ekonomiye müdahalesi ve yönlendirmesi gerekliliğinden doğmuştur. Devletin sanayi politikası ile iktisadi hayata müdahalesi piyasa başarısızlıklarından kaynaklanmaktadır.

Kalkınma planlarının özellikleri ve temel hedefleri arasında; sanayileşmenin birincil amaç olarak belirlenmesi, yerli sanayiyi dış rekabetten koruyarak rekabet üstünlüğü elde etmesini amaçlayan ithal ikameci bir sanayileşme modeli olması, kamu sektörü için emredici, özel sektör içinse teşvik edici ve ekonominin tümünü kapsayan makro planlar olması bulunmaktadır. Buna karşın, koruma tedbirleri azaltılarak dış pazarlara açılma imkânı sağlanması hedeflenmiştir.

Büyüme hedeflerine ulaşılamamasının nedenleri; hedeflenen yatırım miktarına ve yatırımların sektörel dağılım hedeflerine ulaşılamaması, iç tasarrufların yetersiz oluşu ve sermaye/hâsıla kat sayılarının yanlış hesaplanmış olmasıdır. Köylerden kentlere yapılan göçlerin beklenenden fazla olması büyüme üzerinde herhangi bir etkiye sahip değildir.