Hume’a göre biz temel olarak iki tür bilgi sahibi olabiliriz: Duyu verilerine dayanan deneyimsel bilgi ve mantıksal (veya “biçimsel”) bilgi. 

Dışsalcılık ile geriye gitme sorunu arasında hiçbir bağ yoktur.

1. İç hâllere dair farkındalık

2. İçgüdüsel farkındalık

3.Öğrenilmiş bedensel bilme

Doğru yanıt A'dır. 

Karşılık kuramının en büyük rakibi olan bağdaşımcılık kuramını savunanlar Bradley ve Blanshard olmuştur.

Temsilciliğin en bilinen savunucularından bazıları John Locke ve Bertrand Russell’dır.

Searle bizim yalın nesneleri değil nesnelerin “yönlerini” algıladığımızı savlar. Başka bir deyişle bizim algılarımız, aynı deneyimsel inançlarımız gibi önermesel yapıdadır.   

Gereksizlik kuramını savunan düşünürlere göre, “doğru” yüklemi fazladan bir bilgi içermez. Bir önermeyi dile getirmekle onun doğru olduğunu söylemek arasında bir fark yoktur. Doğru cevap B'dir.

Bu akıl yürütme Wittgenstein’ın tek kişiye özgü bir dilin olanaksızlığı argümanı olarak bilinir ve pek çok yorumcunun da üzerinde uzlaştığı gibi bu argüman günlük dilsel eylemlerimizde toplumsallığın ya da toplumsal boyutun nasıl bir rol oynadığı konusunda kritik bir öneme sahiptir

Hume’a göre, zihnimizde “nesnelerin algıdan bağımsız ve sürekli var olma”ideasını oluşturan yetimiz imgelemdir (hayal gücü).

Geleneksel bilgi tanımı inanç, doğruluk ve gerekçe unsurlarını taşır. Alvin tanımında gerekçe yerine nedensellikten söz ettiği için doğru cevap Gerekçe şıkkıdır.

Temsilcilik görüşüne göre, algının oluşması için üç ayrı şey gerekmektedir. Birincisi, algının oluşması için algılayan bir insanın varlığı gerekir. İkincisi, algı ancak öznelerce algılanan gerçek bir nesne ile mümkündür. Ve son olarak da, algının olması, temsil işlevini gerçekleştirecek olan zihinsel durumların veya algısal verilerin dolayımını gerekli kılar.

Gerekçelendirme zincirinde bir önermenin en sonunda varacağı nokta veya dayanak ne olabilir? Temelci felsefecilere göre, gerekçelendirilmesi gereken inanç veya önerme ne kadar uzun ve karışık bir haklılaştırma zinciri gerektirirse gerektirsin, en nihayetinde algısal inançlara gelindiğinde gerekçelendirme süreci sonlanmak zorundadır.

Feminist bilgi kuramcılarına göre, geleneksel bilgi çözümlemesinin “evrensel” ve “nesnel” bir açıklama sunduğu söylemek doğru değildir.

Frank Ramsey ve Peter Strawson gibi 20. yüzyıl düşünürleri tarafından savunulmuş olan gereksizlik kuramının diğer kuramlardan en büyük farkı, doğru konusunda yeni bir seçenek sunmaktansa, doğrunun “gereksiz” bir niteleme olduğunda ısrar etmesidir.

“Gerekçe” kavramının epistemolojideki yerine ve önemine ilişkin iki farklı yaklaşım olduğunu en başta belirtmemiz gerekiyor. J. L. Pollock gibi bazı bilgi kuramcıları, epistemolojinin merkezinde yatan esas konunun bilgisel gerekçelendirme olduğunda ısrar etmişlerdir.

Rorty’ye göre, bir düşünürün ironik olması ve olumsallığa değer vermesi önemli niteliklerdir. İronik birey kendi düşünsel zeminini sorgulama yeteneğine sahiptir. Olumsal düşüncenin temelinde ise, hiçbir görüşün veya kuramın nihai, mutlak veya gerekli olamayacağı fikri yatar.

Gerekçelendirme söz konusu olduğunda, bir inanç sisteminin şu kurala uyması gerekir: Sistem, bilen öznenin çevresi ile etkileşimi sonucu oluşacak gözlemsel inançlara kapalı olmamalıdır. Bu ek koşula gözlem şartı adını veren düşünür BonJour’dur.

Bilginin ne olduğunu aydınlatma konusuyla ayrıntılı ve sistematik bir tarzda ilk ilgilenen düşünür Platon'dur.