Bilgi yalnızca “doğal” ve “araçsal” gerekçelerle değil, kendi içinde ve kendinden dolayı da değerli bir kavramdır. Başka bir deyişle, belli açılardan bakıldığında, bilgi sonuçlarından ve bize sağladığı yararlardan değil, daha dolaysız ve doğrudan bir tarzda değer kazanır ve bizim için önemli konuma gelir. Açıkça görüleceği gibi, bu fikir veya yaklaşım önemli bir ölçüde felsefi bir temele dayanır.

BonJour bu ek koşula “gözlem şartı” adını verir. Her ne kadar gözlem şartı bağdaşımcılığın en kritik sorunlarından birine çözüm getiriyor gibi görünse de, bu çözümün ne yazık ki felsefi bir bedeli bulunmaktadır. “Gözlem şartı”, göründüğü kadarıyla, belli birtakım inançlara ayrıcalıklı veya özel epistemolojik statü tanıyarak temelciliğin en merkezcil tezine katılır görünmektedir.

Temel doğruluk kuramları olan “karşılık kuramı”, “bağdaşım kuramı” “gereksizlik kuramı” ve “pragmacılık” görüşleri temel doğruluk kuramlarını oluşturur.

Lehrer ve Paxson, makalelerinde bir kişi tarafından bilinmesi durumunda, onun önerme konusunda sahip olduğu gerekçeleri ortadan kaldıracak herhangi bir doğru önerme olmaması gerektiğini savunmuşlardır.

Rorty zaman zaman geleneksel felsefi yaklaşımları eleştirirken liberal ve pragmacı fikirleri bir araya getirmektedir. Başka bir deyişle, Rorty’nin eleştirisi ontolojik-epistemolojik zeminle sınırlı değildir. Kuramlardan ziyade pratik toplumsal sorunlarla ilgilenen Rorty, felsefenin çeşitli alanlarındaki eleştirilerini toplumsal-siyasal alana taşımıştır.

Epistemolojik açıdan bir inancın, inanç etiketi alabilmesi için doğru olma zorunluluğu yoktur. 

Usçu bir düşünür olan Kant, etik bilginin kazanılmasını aklın kullanımıyla ilişkilendirmiştir.

Stoa Antik Yunan’da adı geçen bir felsefe düşünüş biçimi ve felsefe okuldur. Temel doğruluk kuramları arasında yer almaz.

Bu çözümler geriye gitme sorununa (gerekçenin gerekçesi sorunu) karşılık olarak sunulmuş çözümlerdir. 

Rorty'ye göre soyut veya kuramsal düşünme daha öncelikli ve daha temel değildir. 

Felsefecilerin önerdiği kavramsal çözümlemeler sayesinde bu ifadeler gerçekleşebilir.

Quine ile “ılımlı doğalcı”ları ayrıştıran kritik bir nokta norm ve normatiflik konusudur.

Aziz Aquinas’ın kanıtı, nedensellik zincirinin en başında neyin olduğu konusunu gündeme getirir. “Tanrı” kavramının irdelenmesi yöntemini kullanır, Gerçekten var olmayan bir tanrı bizim “Tanrı” kavramımızla çelişmektedir, Tanrının var olduğu öncelikle zihnin içerisinde Tanrı kavramını canlandırarak başlar ve Öncüller kabul edilince sonucun zorunlu olarak doğru kabul edilmesi gerektiği düşüncesine dayanmaktadır seçeneklerindeki özellikler Aziz Anselm’in kanıtında geçerlidir.

Normatif kavramı "kuralcı" anlamına gelmekte; zıt anlamı ise betimleyici olmaktadır.

Bilginin ne olduğunu aydınlatma konusuyla ayrıntılı ve sistematik bir tarzda ilgilenen düşünür Platon’dur.

Daha önce de belirttiğimiz gibi, Searle’e göre insanın bilişsel sistemi dinamik ve etken bir yapıya sahiptir. Bir insanın bir nesneyi veya olguyu algılaması esas olarak bir “problem çözme” etkinliğidir.  

Karşılık veya örtüşme düşüncesi, öznel ve nesnel unsurlan bir araya getirme hedefi taşır ve bu yönüyle doğruyu gerçeklikle ilintilendirme türü bir işlevi yerine getirdiğini iddia eder.

Gettier’in eleştirisi ışığında önerilen ikinci çözüm, bilginin olgularla uygun bir nedensellik ilişkisi İçinde ortaya çıkması gerektiğini belirtmektir.