Tek bir sesin tekrarıyla meydana gelen kafiyelere mücerred kafiye, birden fazla sesin tekrarıyla elde edilen kafiyelere de mürekkeb kafiye denir. Mürekkeb kafiyenin mürdef, mukayyed ve mü’esses olmak üzere üç türü vardır. Bu adlandırmada ridf, kayd, te’sîs ve dahîl adları verilen kafiye harfleri esas alınmıştır.

Yukarıda verilmiş beyitlerden ilki dışında hepsi “Cüzleri ikişer ikişer tekrarlanan vezinler” adı altında değerlendirilmektedir.

Zihaf: Ölçü gereği Arapça ve Farsça hecelerdeki uzun ünlüleri kısa ünlü; medli heceleri de bir kapalı hece değerine düşürmektir. Bu tanımdan da anlaşılacağı gibi zihafın bir türü Arapça ve Farsça kelimelerdeki uzun ünlülerin kısa ünlü değerine düşürülmesidir. Bu zihafın en çok karşılaşılan türüdür. Bu tür zihaflar metnin edebi değerini düşürür. Bu bilgiler doğrultusunda doğru cevap A şıkkıdır.

Fahriyye, şairlerin şiirdeki yetenekleriyle övündükleri bölümdür. Bu bölümde şairler memduhun erdemleri yanında, kendilerinin de sahip oldukları özellik ve yetenekleri ona hatırlatırlar. Fahriyyede şairler genellikle kendilerini diğer kasîde şairleriyle karşılaştırarak onlardan daha güçlü ve yetenekli şairler olduklarını iddia etmişlerdir.

Kafiye aruz vezniyle birlikte divan şiirinin iki asli ahenk unsurundan biridir. Kısaca en az iki mısra sonundaki ses tekrarı olarak tanımlanabilecek olan kafiye, redifsiz manzumelerde mısra ya da beyit sonlarındaki, redifli manzumelerde de rediften hemen önceki ses ya da seslerin tekrarından doğan ahenktir. Kafiyenin kullanım sıklığını ya da düzenini nazım biçimleri belirler. 

mef’ûlü mefâ’ilün fe’ûlün

Uflflâka iflün cefâdur ey dost

Kaddün elif-i belâdur ey dost

                                  Revanî

Bu vezin bazen mef’ûlün fâ’ilün fe’ûlün şeklini de alır. Buna “sekt-i melîh” denir.

Ahreb ve ahrem kalıpları hezec bahrinden çıkarılmıştır. Bu vezinlerden mef’ûlü ile başlayanlar ahreb, mef’ûlünle başlayanlar ise ahrem kalıpları olarak adlandırılırlar. Bunlar rübâ’î vezinleridir. Rübâ’îde aynı gruptan olmak şartıyla her mısra farklı bir vezinle yazılmış olabilir.

Aruz vezinlerini oluşturan sekiz ana kelime vardır. Tef’ile veya cüz’ adı verilen bu kelimeler şunlardır: fe’ûlün, fâ’ilün, mefâ’îlün, müstef’ilün, fâ’ilâtün, müfâ’aletün, mütefâ’ilün, mef’ûlâtü. Bahirler kendilerini oluşturan kelimelerin hareke veya sükunlarına göre beş grupta toplanmış ve her gruba daire adı verilmiştir. Aruzda, bir mısrayı yazılmış olduğu veznin cüz’lerine (=parça) ayırmaya takti denir. Bu nedenle doğru cevap B şıkkıdır.

Ta’rîz, bir aruz terimi değildir. Edebi sanatlardan biridir.

Aruz, şiirde açık ve kapalı olarak nitelenen hecelerin önceden belirlenmiş bir düzen içerisinde tekrarlanması esasına dayanan bir şiir ölçüsüdür. Aruza göre üç çeşit hece vardır. Sonu kısa ünlü ile biten hecelere açık ya da kısa hece denir. Bu nedenle doğru cevap A şıkkıdır.

Kayd olarak adlandırılan bu durumda kafiyede kaydın tekrarlanmaması bir kusur olarak Kabul edilmemiş; ancak elde edilmek istenen ahengin tam olarak gerçekleşebilmesi için bu sesin tekrarında yarar görülmüştür. Bir kafiyedeki kayd farklı olacaksa bunların mahreçleri yakın sesler olmalıdır.

Bir mısrada dört tane (mefâ’îlün) yan yana gelmesiyle “Hezec Bahri” meydana gelir.

Hezec bahri

“mefâ’îlün mefâ’îlün mefâ’îlün mefâ’îlün”

Ne dehrün bendesi ne şâh-ı âlî-şânıyuz cânâ

Esîrün olalı mülk-i gamun sultânıyuz cânâ

                                                             Nev’î

Recez Bahri

müstef’ilün müstef’ilün müstef’ilün müstef’ilün

müstef’ilün fe’ûlün müstef’ilün fe’ûlün

müstef’ilâtün müstef’ilâtün

müfte’ilün mefâ’ilün müfte’ilün mefâ’ilün